Het vierde album van deze alfapocalyptische rockers is wederom een hoofdstuk in nihilisme, vergetelheid en andere van dat soort heerlijke krachttermen. ‘Atomvinter’ brengt ons slecht nieuws, maar verpakt dat in een mooie, muzikale envelop met een glitterende strik er omheen.

Alfahanne is een band die makkelijk genre-overstijgend te noemen is. Er gebeurt een hoop in deze muziek en alhoewel de vrij rustige rock die ze spelen geen black metal te noemen is, is het constant aanwezige tremolo picking dat zeer zeker wel. De combinatie van rock ‘n roll en die gitaarstijl zorgt voor een fris en stevig geluid en de band houdt dit eigenlijk van begin tot eind vol. De zang van Skjoldhammer is aangenaam, of hij nou in het Zweeds of in het Engels zingt en de klagende manier waarop hij dat doet helpt om de muziek een gevoel van wanhopige urgentie te geven. Openingstrack ‘Atomvinter’ heeft een gastoptreden van Hoest (Taake) en, mag ik zeggen, doet me zelfs wat denken aan Sisters Of Mercy. Het is moeilijk om hier stil bij te blijven zitten.

‘Atomvinter’ is niet wereldschokkend maar er valt niks op aan te merken. Met negen pakkende, groovy nummers, die ondanks de gure boodschap hier en daar bijna vrolijk klinken (bijna!) heeft Alfahanne een mooie plaat afgeleverd.