De Griekse metal scene kennen we vooral van bands als Varathron, Rotting Christ en Septic Flesh, op enige afstand gevolgd door Necromantia en Thou Art Lord. Zij waren / zijn slechts de voorhoede van de zogenoemde Hellenic (Black) Metal. Veel meer underground en ook veel onbekender is Acherontas, of zoals het sinds kort op zijn Grieks geschreven moet worden: ΑΧΕΡΟΝΤΑΣ. Een band die – net als de grote jongens van de scene – al sinds de jaren negentig actief is en na enige naamsveranderingen sinds 2007 nadrukkelijk de occulte weg bewandelt en dan met name het “klassieke” occultisme en satanisme van lieden als Crowley en LaVey als inspiratie noemt. Dat ΑΧΕΡΟΝΤΑΣ daarvoor tien jaar lang onder de naam Stutthof een behoorlijk productieve band met bedenkelijke reputatie in het NSBM genre was en warme banden onderhield met de intussen verboden politieke partij en criminele organisatie Chrysi Avgi (Gouden Dageraad), is iets wat voorman en enige constante in de line-up V.P. Sorcerer liever niet oprakelt.

De tamelijk abjecte extreemrechtse thematiek ging overboord, werd vervangen door een hyperfocus op Sumerische demonen, hekserij en duivelsverering. Gepaard met een indrukwekkend arbeidsethos is in de afgelopen vijftien jaar een omvangrijk oeuvre de wereld in geslingerd. Na achttien albums, splits en liveregistraties is het nu tijd voor ‘The Seven Tongues of ΔΑΗΜΩΝ’, waarin opnieuw alle clichés van de hekserij, zwarte magie en occultisme de revue passeren. Naar eigen zeggen “een kompas van koortsachtige toewijding aan de almachtige en eeuwige, de poort naar de sinistere kunsten die de Ander verheerlijken.” Dat zal allemaal wel en is vast erg significant voor hen die gevoelig zijn voor dit soort kromspraak. Interessanter is het om na te gaan of achter ronkende titels als ‘Lucifer, breath of fire’, ‘Satan, exaltation of unbeing’ en ‘Hecate Queen of the Crossroads’ boeiende muziek schuilgaat. Gelukkig is dat het geval.

ΑΧΕΡΟΝΤΑΣ produceert de intussen van deze band bekende mix van klassieke heavy metal en net zo klassieke Scandinavisch georiënteerde black metal met een sterk rituele inslag. Bij ‘Belial, The Enn of Beliya’al’ is dit heel sterk te horen. Op gedragen marsmuziek worden ongetwijfeld duivelse bezweringen gedeclameerd, voordat het nummer evolueert in een constant van tempo wisselend episch black metal nummer dat een onvergetelijk nummer had kunnen zijn als het anders geproduceerd was. Dat de gitaren nadrukkelijk op de voorgrond zijn geplaatst, dat snap ik.  Er wordt inventief erop los geragd en de gitaren zijn voor de verandering niet extra laag gestemd. Toch klinkt het gitaargeluid onheilspellend zoals het hoort bij dit soort muziek en gebeurt er heel wat meer dan een paar powerchords in combinatie met razendsnelle tremolo. Dat zit dus wel goed. De combinatie van bombastische keyboards en engelenkoren met jaren zeventig hardrockgitaren en “trve” te noemen ongepolijste, dissonante blackmetal is op het eerste gehoor vreemd, maar pakt verrassend goed uit.

Het probleem zit hem eerder bij de drums die wat zijn weggemoffeld en klinken alsof er op natte kartonnen dozen wordt geslagen. De kwaliteiten van de drummer zijn ook niet dusdanig beroerd dat die het liefst ver weg gestopt moeten worden. Integendeel, hier is iemand bezig die echt wel kan drummen. Een ferme blastbeat in combinatie met vrolijk syncoperend tromgeroffel, kom er maar eens om. Als je er op let gebeuren er bijzondere dingen, maar het komt door de mix niet echt tot zijn recht.

Het beste is voor het laatst bewaard, ‘Drakon Apotheosis’ begint met de lokroep van een bronstige potvis, waarna in de beste Helleense metaltraditie duistere teksten in het Grieks worden gedeclameerd over een weerbarstige, dissonante gitaarlaag. Eerst tergend langzaam, maar naar mate het nummer vordert en V.P. Sorcerer bij het einde van zijn preek komt, neemt het sonisch geweld toe om bij het hoogtepunt plotseling te eindigen in een nagalmende stilte. Op dit soort momenten kan ΑΧΕΡΟΝΤΑΣ zich meten met de grote jongens. Wie met heimwee terugdenkt aan de tijd dat Septic Flesh de bandnaam nog als twee woorden schreef en zichzelf nog niet verloren had in symfonische moeilijkdoenerij doet er goed aan ΑΧΕΡΟΝΤΑΣ een kans te geven. Geniet ervan voor het gecanceld wordt.