Maar eerst mogen we onze Zuid-Amerikaanse vrienden van Nuclear begroeten.  Wanneer de vijf Chileense krullenbollen iets voor zevenen het podium betreden is de zaal nog maar magertjes gevuld. De  band staat nog wat onwennig op het podium en ook de aankondigingen van zanger Matías Leonicio zijn in het begin wat houterig, maar naarmate de set vordert, draait de band warm en serveert het vijftal een ouderwets venijnige thrash metal show die bij tijd en wijle aan goede oude Sepultura dagen herinnert. Hun meest actuele album ‘Formula For Anarchy’ dateert al weer van vijf jaar terug en aan de reacties uit het publiek te zien is de band niet heel bekend, maar tracks als ‘Confront’ en ‘Killing Spree’ weten toch de eerste voetjes van de vloer te krijgen. Voor Nuclear is het zeker geen makkelijke taak dit nog wat terughoudende publiek voor de hoofdmaaltijd van vanavond op te warmen. It’s a dirty job, but somebody’s gotta do it.

Met ‘Something Wicked Marches In’ leverden zanger David Vincent (ex-Morbid Angel), gitarist Rune Eriksen (Aura Noir, ex-Mayhem) en drummer Flo Mounier (Cryptopsy) begin vorig jaar een dijk van een death metal plaat af onder de naam Vltimas. De debuutplaat van de ervaren muzikanten gooide hoge ogen in de diverse eindejaarslijstjes. Na de release van het album deden de heren vorig jaar enkele festival shows en nog wat losse optredens in Europa (waaronder in Leiden), maar deze tour is eigenlijk pas de echte vuurdoop voor Vltimas. De zaal in Doornroosje is inmiddels dik gevuld wanneer Flo Mounier rond kwart voor acht achter zijn kit kruipt en gitarist Rune Eriksen samen met live hulpkrachten Ype Terwisscha van Scheltinga (bas) en de Portugees João Duarte (gitaar) tijdens een bombastisch intro het podium bestijgen. Openingstrack ‘Something Wicked Marches In’ wordt ingezet en David Vincent marcheert vervolgens in zijn lange leren jas en stijlvolle cowboy hoed gepast als laatste het podium op. Met zijn diepe stem weet hij alle aandacht naar zich toe te trekken. Vltimas geniet vanaf het eerste moment van een fantastisch geluid, waardoor de songs heerlijk tot hun recht komen. De ijskoude death/black metal riffs van Eriksen, het strakke drumwerk van Mounier en de excentrieke podiumpresentatie van Vincent (hij staat af en toe lekker te dansen) doen de rest. De mannen hebben met deze band pas één album uit, dus wordt ‘Something Wicked Marches In’ bijna in zijn geheel integraal gespeeld. Vltimas stelt vanavond in ieder geval geen moment teleur en levert een ijzersterke show af.

De sfeer zit er daarna goed in. Tijd voor de Noren van 1349 om Nijmegen met hun Aural Hellfire in vuur en vlam te zetten. De band onder aanvoering van Satyricon drummer Frost laat vanavond dan ook geen spaander heel op het podium. Vol gas gaan de Noren door hun set allesvernietigende technische black metal heen, waarbij het actuele album ‘The Infernal Pathway’ vanzelfsprekend centraal staat. Daar waar Frost het bij Satyricon wat rustiger aan doet, kan hij zich bij 1349 helemaal uitleven met een inferno aan straffe blastbeats. Het geluid is wel wat rommelig en de muziek een stuk minder pakkend dan bij Vltimas. 1349 is vanavond de enige band die met één gitarist speelt en wanneer gitarist Archaon soleert valt er een behoorlijke leegte in het bandgeluid. Archaon, maar ook bassist Seidemann zijn niet de meest beweeglijke muzikanten op het podium. Zanger Ravn probeert wel wat leven in de brouwerij te brengen, maar hij kan het niet verhelpen dat 1349 wat ééntonig over het publiek heen walst.

De verwachtingen omtrent de show van Abbath zijn vanavond natuurlijk hoog gespannen, de meeste fans zullen de video van het live fiasco in Agentinië ongetwijfeld hebben gezien. Kort voor begin van de Europese tour kondigde frontman Abbath in een persoonlijke (en hilarische) videoboodschap aan dat hij inmiddels twee maanden sober was en uitkeek naar de tour. Mooi om te zien dat Abbath vanavond dan ook niet al te veel tijd verspilde met onzin en vooral gekomen is om te spelen. Met zijn haar in de wind en zijn typische Abbath corpsepaint opende Abbath de set met ‘Count The Dead’, het eerste nummer dat hij in 2015 kort na zijn exit bij Immortal uitbracht, om daarna met ‘Bridge of Spasms’, ‘The Artifex’ en ‘Harvest Pyre’ een drieluik aan nieuwe nummers de zaal in te slingeren. ‘Of iemand Immortal nog kende?’ vroeg hij vervolgens retorisch en trakteerde het publiek met ‘Mountains of Might’ en ‘One By One’ op twee klassieke Immortal tracks. Abbath had natuurlijk wel iets te bewijzen vanavond en slaagde daar wat mij betreft met vlag en wimpel in. Natuurlijk kon hij het af en toe tussen de nummers door niet laten om de spot met zichzelf te drijven (maar zo zien wij Abbath natuurlijk het liefst). Zijn band was perfect op elkaar ingespeeld en genoot van een overweldigend en stevig geluid. Met ‘Against The Tide (In The Arctic World)’ had Abbath een nog nooit eerder live gespeeld Immortal nummer nóg een verassing in petto. De setlist steeg naar zijn absolute  climax met ‘To War!’, het openingsnummer van Abbath’s solo debuut, en het sferische ‘Winterbane’, waarmee een einde kwam aan de vijf kwartier durende Abbath show. Abbath is terug en dat zullen we weten!