Aandacht voor een erg speciale Duitse band die bestaat sinds 1969 en aangevoerd wordt door Frank Bornemann uit Hannover waar hij ook een eigen studio heeft! Dit is het derde en laatste deel van de trilogie over de Franse heldin/martelares Jeanne d’Arc die na grootse daden op de brandstapel eindigde. De titel ‘Echoes From The Past’ valt zeker ook te reflecteren op de band. In de jaren zeventig reed heel ons gezin geregeld naar Duitsland om daar albums van Eloy (maar ook van Jane, Grobschnitt en Birth Control) aan te schaffen. Er was een bloeiende krautrock scene, zij hadden Rockpalast en Beatclub, maar Eloy valt eerder onder de noemer van progressieve rock waarbij Pink Floyd één van de voorbeelden is. Luister nu nog maar naar de albums ‘Silent Cries & Mighty Echoes’ of ‘Ocean’ en je begrijpt uit welke richting de wind waait.

Frank Bornemann is inmiddels 78 jaar en werkt met gastmuzikanten om zijn inspiratie werkelijkheid te maken. We moeten zeggen dat hij ons nog steeds kippenvel bezorgd met zijn relaxte maar stevige composities waarin de tijd heeft stilgestaan zonder gedateerd of oubollig te klinken. Het is een verademing om naar Eloy te luisteren en dat besluiten we na de volgende songs. Het album vangt aan met ‘Conspiracy’ dat de toon zet met zwevende vintage toetsen en gesproken mijmeringen. Wanneer de gitaren invallen (steeds ondersteund door brede toetsen), wordt het een rockende track met frivole synths en gesproken stukken. Dit album barst van weemoed. De melancholische klanken van ‘Compassion For Misery’ worden gecompleteerd met verhalende zang. Soms doet ie echt denken aan Dire Straits’ Mark Knopler ten tijde van ‘Brothers In Arms’ en ‘Private Investigations’. Maar in het titelnummer heersen gedecideerde riffs, bas en percussie, waarna buiten omfloerste gesproken stukken ook enige vrouwenzang te horen is. Die vrouwelijke toets en de bluesy ondertoon in het gitaarspel zal elke Pink Floyd fan behagen.

We willen echter niet blijven vergelijken. Eloy heeft echt wel een eigen sound. Let maar eens op hoe fraai de dramatische symfonische arrangementen in ‘Danger’ of het behoorlijk gejaagd timbre in ‘Deceptive Glory’ zijn. Dit zijn stevige nummers, het gitaarwerk is zeker niet ondergesneeuwd door het verhaal. De stem van Bornemann is met de jaren milder en iets zachter geworden, maar in het met aanzwellende toetsen opgebouwde ‘Warning Signs’ horen we toch nog een scherp, venijnig trekje. De single ‘Fate’ vinden we nou net het minste nummer dat op dit album staat, maar toegankelijk is het natuurlijk wel en het is de voorbode van twee mastertracks die alle schoonheid van Eloy over ons heen doen dwarrelen als lieflijke sneeuwvlokjes. De eerste kanjer heet ‘The Pyre’ en duurt negen minuten. Bedachtzame tokkelende gitaren en narratieve zang vormen de aanloop naar een song met een veerkrachtige dynamiek. De orkestrale ondersteuning is weer dramatisch, de drums strak en de lange instrumentale stukken erg stuwend. Tot slot tovert ‘Farewell’ een traan op onze wangen met zoveel piëteit. Dit is nog eens een plaat waar je een sacraal genoegen aan beleefd als je van progressieve rock houdt!!! Alleen mogelijk door de grootste muzikanten.