Dat er elk kwartaal een album uitkomt waar Rogga Johansson een grote rol (en een hele bult aan instrumenten) op speelt, is inmiddels in Oldschool Death Metal-land geen nieuws meer. Paganizer, The Grotesquery, Demiurg, Ribspreader, Revolting, Echelon, Down Among The Dead Men, afijn, the list goes on and on, zou men in Brexitanië zeggen. Maar toen in 2017 ineens het (overigens ijzersterke) ’Garpedans’ op de digitale promomat viel, was dat tóch een verrassing: dit was namelijk de eerste “echte” soloplaat die Rogga uitbracht onder zijn eigen naam. Goed, dat verhaal ga ik hier niet opnieuw herhalen, voor de aanleiding en context verwijs ik naar de review van ’Garpedans’ uit 2017.

Reden voor dit schrijfsel is dat we anno bloedhete-zomer 2019 als ouweschool doodsmetaal liefhebbers wederom verwend worden door een kneiter van een sfeervolle, gevarieerde, pakkende, hakkende, zagende en overall gewoon steengoede melodieuze OSDM plaat van de hand van de meester, met wat hulp op de drums van zijn vaste partner in crime Brynjar Helgetun.
Qua stijl doet ook deze schijf me nog steeds denken aan de meer gevarieerde, minder rechtoe-rechtaan kant van Johansson, die hij eerder bij ondermeer Demiurg etaleerde. In het kader van de ‘Begrijp-me-niet-verkeerd’ campagne (#begrijpmenietverkeerd): dat ik termen als “gevarieerd”, “sfeervol” en “melodieus” gebruik, zou de doorgewinterde hakken & zagen fan niet moeten afschrikken, naast smaakvolle vleugen Edge Of Sanity en (oude!) Amorphis zit in deze schijf ook echt de zwarte ziel van het zwaardere zaagwerk, zoals (oude!) Entombed en Unleashed die in dikke plakken serveerden / serveren. In de meer doomy en slepende nummers herken ik her en der wat van de tragere Hypocrisy tracks.

Net als ‘Garpedans’ is ook ‘Entrance To The Otherwhere’ een themaplaat, sterker nog, de Garpedans legende uit de omgeving van Rogga’s thuisbasis Gamleby speelt ook hier weer een grote rol. Al met al gewoon een erg sterke, gevarieerde en volwassen OSDM plaat, met een goede opbouw en flow. Goed om te zien dat deze tweede “Rogga” op het sterke Transcending Obscurity Records is geland – en dus hopelijk meer luisteraars kan bereiken dan de eerste. Minpuntje is de relatief korte speelduur van 33 minuten, hoewel de sterk opgebouwde spanningsboog goed “af” komt. Meer van dit. Hopelijk volgt er ergens in 2021 nog een derde deel!