Wat is dat toch met Nederland? Drie decennia geleden wist iedereen dat landje liggen doordat ze de een na de andere death metal klassieker uitbrachten. Je zou bijna denken dat het tijdsgebonden was maar nu staat er alweer een nieuwbakken band op wiens debuut alles in zich heeft om tot een topper uit te groeien. Ik schrijf dan wel nieuwbakken maar het groen achter hun oren is al lang weggewassen. Zes mensen uit bands als Izegrim, Bleeding Gods en God Dethroned vonden elkaar en richtten samen Haliphron op. De onderlaag van het album is geconstrueerd uit oerdegelijke, kwaliteitsvolle death metal. Daarop werden verschillende lagen gebouwd en elk van die individuele bestanddelen werd vakkundig samengesmeed tot een volmaakt geheel. Zo is er Marloes. Haar karakteristieke gruntzang heeft ze optimaal benut en ze bespeelt alle toonaarden waardoor het overkomt of de band met drie of vier verschillende zangers werkt. Ramon en Jeroen vormen een excellent op elkaar ingespeeld gitaarduo en drummer Frank zet er verbazend ingenieuze drumpatronen overheen en vormt samen met bassist Jessica Otten een feilloze tandem van een ritmesectie.  Nog zo een meerwaarde is de orkestrale laag erover die het geheel nog een extra portie dynamiek geeft. Dat alles is van de hand van David Gutierrez Rojas van Bleedings Gods die als volwaardig bandlid verantwoordelijk is voor alle keyboards en koortjes die helemaal op zichzelf staan en niet enkel als aanvulling. Na een filmische intro gaat men van start met ‘The Killing Spree’ welke onmiddellijk laat horen waartoe dit zestal tot in staat is. Intens en duchtig waar diepe en hoge grunts steeds afgewisseld worden en met mooie stukken leadgitaar erdoor. Halverwege volgt een zachtere passage waar zelfs piano en strijkers te horen zijn om er dan terug in alle kracht vandoor te gaan.

Je kan zelfs spreken van het woord catchy maar dan naar death metal normen. Melodie en ritme gaan hand in hand en met ‘Mother Of All Evil’ krijg je alweer zo een eminent nummer te horen. Dat gaat verder met ‘Perfect Existence’, dat start met een fijn stukje drum en basgitaar waarop de gitaren zich opdringen en het startsein gegeven wordt tot alweer zo een stevig en heerlijk in het oor klinkend nummer. Bombastische keyboards vervolledigen het geheel zonder evenwel te overweldigend over te komen. Geen detail laat de luisteraar onberoerd achter. Titeltrack ‘Prey’ start zachtjes met een ingetogen piano om dan terug los te barsten. Alweer zijn de zangprestaties uitmuntend te noemen en hoor je Marloes op het toppunt van haar vocale kunnen. Het begin van ‘The Resistance’ klinkt zo episch en overrompelend dat het zelfs van de hand van Epica zou kunnen zijn.

Composities met een lengte van zes of zeven minuten zijn geen uitzondering maar nummer na nummer weet de band verrassend en origineel voor de dag te komen. Er werd op voorhand hevig geanticipeerd toen het nieuws kwam dat de crème de la crème van de Nederlandse death metal een nieuwe band had gevormd. Hun debuut overstijgt nog alle verwachtingen en mag gerust al de verrassing van 2023 genoemd worden.