Hammers of Misfortune, de progressieve heavy metal band uit de VS, is na zes jaar terug met een gloednieuw album, ‘Overtaker’. Wat oorspronkelijk begon als weer een nieuw project van Hammers coryfee John Cobbett groeide uit tot het nieuwste opus in de collectie van deze merkwaardige band. Merkwaardig omdat er met elk album wordt getracht een nieuw geluid, een nieuwe stijl aan te boren. En dat gaat ze goed af.

Cobbett noemt het geluid op ‘Overtaker’ zelf psychedelische thrash, maar hij zit natuurlijk niet in de luxe positie om zijn eigen muziek te recenseren. Hij zit echter niet ver van de roos af en tja, je moet toegeven dat een dergelijke benaming wel de aandacht trekt. Laten we beginnen met het thrashy aspect van deze plaat: gelijk vanaf opener ‘Overtaker’ wordt er flink op los gebeukt en hebben we te maken met heftig gitaargeweld dat zich uit in lekkere riffs en snelle, inventieve loopjes en snelheidswisselingen. Het klinkt alsof Cobbett op een ochtend zijn gitaar heeft gepakt, begon te spelen en pas ophield toen dit album compleet was.

Ondanks dat we dit geluid nog niet eerder van deze band hebben gehoord is het toch onmiskenbaar Hammers of Misfortune dat de revue passeert. Naast het kenmerkende gitaargeluid wordt er ook weer veel gebruik gemaakt van het Hammond orgel. Op zich een aparte combinatie met thrash, maar het past als een jas en geeft de muziek een verdieping waar we de vingers bij af kunnen likken. Om dit nou psychedelisch te noemen gaat me wat ver, maar het neigt wel richting jaren zeventig hardrock.

Oudgediende Mike Scalzi meldt zich op dit album voor enige [i]vocal duties[/i], waardoor we even terug de tijd in gaan richting ‘The Bastard’ en ‘The Locust Years’. Scalzi’s stem ligt prettig in het gehoor, maar wordt minimaal gebruikt; net genoeg om te zeggen “hè, klinkt als Hammers” en niet zoveel dat het overheersend is. Nee, want voor de lead vocalen heeft Cobbett zijn grootste troef tevoorschijn gehaald: Jamie Myers. Myers (Sabbath Assembly, Veldune) is bij mij in een paar jaar uitgegroeid tot favoriete zangeres. Waar ze ook aan meedoet, ze weet met haar stemgeluid altijd een laag mystiek toe te voegen en de muziek een occult randje te geven. Op dit album schittert ze als nooit tevoren en laat ze naast heldere zang ook grommen en krijsen horen. De momenten dat ze samen zingt met Scalzi zijn memorabel.

Ik wil zeggen dat de zang dit album maakt, maar dat zou niet helemaal fair zijn. Op ‘Overtaker’ vult alles elkaar aan en als je één element weg zou halen dan zou je niks overhouden. Het album is furieus en het geluid is sneller, gemener en harder dan alle vorige Hammers of Misfortune albums. Een geweldige opvolger op ‘Dead Revolution’ die de zes jaar wachttijd volkomen terecht maakt.