Charlie Griffiths is gitarist bij de alom gerespecteerde Engelse progressieve rock band Haken. Nu was de tijd voor hem rijp om een eerste soloalbum te creëren, waarop hij naast gitaar ook bas en keyboards speelt en in een enkele song (‘Digging Deeper’) zingt. Tal van gastzangers en gastmuzikanten maken het plaatje op ‘Tiktaalika’ compleet en drummer Darby Todd die we kennen van Frost en Devin Townsend, is te horen in elk nummer.

Het is een album boordevol ontdekkingen geworden. Niet alleen wordt er op hoog niveau gemusiceerd, maar het thema – of concept zo je wilt – heeft een intellectueel aura dat prima past bij de complexe muziek. Griffiths dook immers in het verleden. Met name geologie, fossielen, transformatie en de connectie tussen de mens en de planeet die we in bruikleen hebben komen aan bod. Het cover artwork kon van Roger Dean geweest zijn en roept de herinnering aan oude Yes albums op, maar is wel degelijk het werk van Dan Goldsworthy, eveneens een man met een mooie cv. Muzikaal breidt Griffiths zijn muzikale horizon uit, nu hij alle ruimte en vrijheid had. Progressieve metal is de hoofdmoot, maar flirten met thrash metal, technical metal en alternatieve rock is hem niet vreemd. ‘Tiktaalika’ is een pak heftiger en harder dan zijn werk met Haken. De vier gastzangers brengen een persoonlijke toets en diversiteit in het geheel.

Mogelijk is het ruime aanbod aan kloeke riffs dat we hier voor de kiezen krijgen te danken aan het feit dat Griffiths de 6-snarige gitaar terug ter hand genomen heeft (bij Haken is het steevast een 8-snarig instrument). De rustige opbouw van ‘Prehistoric Prelude’ wint al snel aan wizardry wanneer het sneller wordt. Alle songs lopen naadloos in elkaar over zonder pauze en zo zitten we meteen bij de rustige zang van Tommy Rogers (Between The Burried And Me) in ‘Arctic Cemetery’. Let wel, ook zijn schreeuwerige grunts komen weldra aan bod, maar het afwisselen tussen beide disciplines verloopt soepel en heeft zeker charme. Intussen worden er harde riffs en klaterende solo’s geproduceerd op een bonkend ritme. Eerder melancholisch is ‘Luminous Beings’ met cleane zang van ex-Textures man Daniel De Jongh, sierlijke gitaarsolo’s en prominente bas. Lichte jazzinvloed merkbaar.

Eén van de mooiste songs is ‘In Alluvium’. De zin ‘I walk alone in alluvium’ spreekt toch wel tot de verbeelding en komt verschillende keren terug, ook in andere songs. Dat wandelen op aangeslibd land wordt van zang voorzien door Vladimir Lalic uit Belgrado (Organised Chaos) en die man zingt zo speciaal en gedragen dat ie me soms aan Jón Aldara van Hamferð, Barren Earth en Iotunn doet denken. Enig opzoekwerk doet me besluiten: ‘zie je wel, hij heeft ook studies gedaan voor operazanger’. Deze prachtsong wordt dan ook nog opgesmukt door een keyboardsolo van Jordan Rudess (Dream Theater). In het volgende nummer komt Neil Purdy (Engelsman van Luna’s Call) er ook nog bij als zanger. ‘Dead In The Water’ is springerig, complex en heeft de stotende allures van mechanische thrash metal. Naast de cleane (en soms heel opmerkelijk hoge) zang van Vladimir zijn er grunts van Purdy en ook nog een saxofoonsolo van Rob Townsend (Steve Hackett). Het beschouwende, door Griffiths zelf gezongen ‘Digging Deeper’ vormt een oase van rust vooraleer het titelnummer uitbarst in instrumentale tour-de-forces van jewelste. Het is een brug naar het al even energieke ‘Crawl Walk Run’. Een snelle stoomtrein kunnen we dat noemen en Textures man De Jongh haat hier zijn vettige grunts boven, maar schakelt vlot over op cleane emozang. Tommy Rogers is nog in beide facetten te horen in ‘Under Polaris’ en dan is het tijd om dit allemaal te laten bezinken. Wat een rijk aanbod aan differentieel progressief genoegen is dit! Je voelt meteen de behoefte om bepaalde songs terug te horen en beter te leren kennen, want reken erop dat ‘Tiktaalika’ een serieuze kluif is om te doorgronden. Progressieve rockfans voor wie het wat harder mag gaan likkebaarden.