Met alleen goede muziek kom je er niet als band. Om je te onderscheiden van de massa is meer nodig. Een bijzondere naam, titels die vragen oproepen en – als het even kan – een bijzonder verhaal. EMBR uit Birmingham, Alabama scoort vrij hoog op al deze punten. Vier jaar geleden begonnen als Ember besloot de band de naam na de eerste EP ‘261’ aan te passen en verder te gaan als EMBR. Met regelmatige tussenpozen van ongeveer een jaar volgden nog twee EP’s en kreeg de band steeds meer een eigen geluid.

Nu is er dan een eerste langspeler en de band houdt daarbij vast aan de eigenzinnige titels. Na ‘261’, ‘271’ en ‘326: Spiritual Dialysis’ is de titel van het debuutalbum ‘1823’ en nee, dat is geen verwijzing naar een jaartal. De albumtitel heeft een speciale betekenis, met name voor drummer Eric Bigelow. Hij stond zolang de band bestond op een wachtlijst voor een niertransplantatie en middenin het schrijfproces van het album in mei 2019 kwam er een nier beschikbaar. Eric weet alleen dat de donor is overleden en een jonge vrouw was met een leeftijd tussen 18 en 23 jaar. 1823 dus. Het album is aan haar opgedragen en aan de artsen die Bigelow hebben geholpen.

De muziek op ‘1823’ is zware doom van het type Yob, maar met een twist – en een zangeres. Ja, er zijn de drop-down gestemde gitaren, stampende drums en monumentale riffs, maar tegelijkertijd is er de loepzuivere zang van Crystal Bigelow die zorgt voor een optimistisch en emotioneel contrapunt. Het is dan zonder twijfel doom wat de klok slaat (soms heel letterlijk en Sabbathiaans, zoals in het slotnummer ‘Vines), dat wil allerminst zeggen dat het somber is. Integendeel, ‘1823’ is het verhaal van opoffering en wederopstand. Vanuit diepe dalen opklimmen en opnieuw beginnen. Is dit dan een tweede ‘Our Raw Heart’? Afgezien van de inspiratiebron is dat misschien wat te ver gezocht en zijn er meer verschillen dan overeenkomsten. De subtiele toevoeging van keyboards in sommige nummers en de wat minder subtiele screams die EMBR af en toe terugvoeren naar de “beauty and the beast” doom death metal die ooit bijzonder populair was, zorgen ervoor dat er van eenvormigheid geen moment sprake is.

Maar uiteindelijk is de conclusie na het beluisteren van ‘1823’ dat er geen gimmick of bijzonder verhaal nodig is om het album aan de man te brengen. De muziek spreekt boekdelen en staat als een huis. Crystals vocalen zweven bijna vredig boven het eindeloos heavy fundament van gitaar, bas en drums als vonkjes die langzaam opstijgen uit een woest brandend vuur. Dat beide elementen zo moeiteloos naast elkaar kunnen bestaan is de verdienste van technicus Matt Washburn die zijn sporen heeft verdiend in dienst van groten als Mastodon. De kracht die drummer Eric Bigelow nodig had om zijn ziekte en zware operatie te overwinnen is zonder meer terug te horen in ‘1823’, dat zonder overdrijven gezien kan worden als de muzikale weerslag van een lange en moeilijke fysieke en mentale reis. En zoals de operatie geslaagd was, zo is dit album dat ook. Zonder enige twijfel.