Hi Jake, heb ik je wakker gemaakt?
Euh ja, maar ik wist ervan hoor, want Napalm had me op de hoogte gebracht.

Jullie zijn al bezig sinds 2010 en brachten eerder al albums uit, maar hoe is het allemaal begonnen?
Wel, het is begonnen toen vier redneck Vikings from Hell elkaar ontmoetten op school. Zij wilden hun eigen folk metal band oprichten in navolging van hun helden Ensiferum, Amon Amarth en Wintersun. Ik herinner me nog heel goed dat ik op school de lessen volgde, maar niet echt mijn aandacht erbij hield, omdat ik toen al logo’s aan het schetsen was voor mijn band. Spoedig daarna ging ik ook teksten schrijven. Heinrich, onze gitarist, bracht me in contact met Ensiferum. Het eerste nummer dat ik van hen hoorde was ‘Deathbringer From The Sky’. Toen gebeurde er iets met me, een klik, waardoor ik plots wist dat ik dat soort muziek zou willen schrijven. Heinrich en ik speelden toen al in een andere band samen, maar we besloten die toen te ontbinden en een nieuwe band op te richten met enkele nieuwe leden en een totaal nieuwe aanpak van de muziek. Vanaf toen namen we stap voor stap. We hebben heel wat shows gespeeld vooraleer we iets opgenomen hadden. We deden onze eerste tournee nog voor we een album uitbrachten. Als ik advies mag geven aan andere bands, zou ik voorstellen om dat niet te doen.

Waarom niet?
Als je geen album hebt, komt er niemand naar je shows (bulderlach). Maar het was een goede leerschool en we beleefden veel plezier. We zijn altijd zelfbedruipend geweest, tot we voor dit album ‘Redneck Vikings From Hell’ een deal met Napalm sloten.

Jij bent een volbloed Amerikaan, maar toch ben je voornamelijk geïnspireerd door Finse en Scandinavische bands. Is er in de VS een publiek voor dit soort muziek?
Er is een kleinschalig publiek in de VS voor dit soort heavy metal. Minder dan in Europa, maar wij proberen daar verandering in te brengen. We proberen te bewerkstelligen om muziekfans te inspireren met onze muziek, net zoals Ensiferum met ons deed. Zo kan er een nieuwe generatie folk metal muzikanten ontstaan.

Natuurlijk, wanneer de mensen dit soort muziek in de VS niet te horen krijgen, dan kunnen ze er ook niet van gaan houden…
Inderdaad, wij willen hen laten horen wat goed is, met grootse bombastische riffs. Mijn favoriete soort entertainment in het algemeen is fantasy stuff. Films die veel actie, avontuur en heroïek hebben en dit soort muziek illustreert zulke dingen. Het gaat allemaal over vertrekken op een missie die je moet volbrengen. De strijd aangaan en daar op avontuurlijke wijze verslag van maken. Dat spreekt me in eerste instantie aan.

Wat me ook opvalt is dat het een heel divers album is. Wanneer je de eerste song vergelijkt met de twee anderen die je totnogtoe op de wereld losgelaten hebt, dan is dat een wereld van verschil. Is dat bewust gedaan?
Ik schrijf wat ik schrijf en de band heeft een grote waaier aan verschillende invloeden. Onze gitarist Donny Burbage heeft in feite de meest professionele achtergrond. Hij is geoefend in blues en in jazz, maar hij heeft ook al in heavy djent bands gespeeld of het soort Amerikaanse bands dat strikte breakdowns hebben in hun muziek. Voordien speelde hij dan weer in een southern rock band. Hij brengt dus heel wat verschillende invloeden met zich mee. Alle akoestische inbreng komt ook van Donny. Heinrich en ik spelen al jaren samen. We hebben grotendeels dezelfde smaak, maar Heinrich brengt ook een glimp in van zijn liefde voor elektronische muziek. Hij heeft welhaast een encyclopedische kennis van elektronische muziek. Drummer Tyler Gresham heeft waarschijnlijk de meest eclectische muzieksmaak van ons allen. Hij houdt grotendeels van dezelfde muziek als wij, maar luistert ook naar The Mars Volta bijvoorbeeld. Hij is diegene die me muziek zendt waar ik aanvankelijk geen weg mee weet en erg moeilijk te beschrijven is. Tyler is natuurlijk ook de visuele meester van de band. Hij is grafisch ontwerper van opleiding en is verantwoordelijk voor alle visuele aspecten van de band. Dus uiteraard leidt dit alles tot heel verschillende muziek. Mijn groepen zijn Wintersun, Kalmah, Children Of Bodom. Dat is de basis waaruit alles ontstaat. Op natuurlijke wijze verwordt dit dan tot een mengelmoes van invloeden. Allerlei diverse songs, hoewel we dit niet als doel hebben. Het gebeurt bij toeval.

Het eerste nummer doet me denken aan ‘The Devil Went Down To Georgia’ van The Charlie Daniels Band…
(lacht) Ja hoor. Donny kwam aandraven met een artiest genaamd CW McCall, dat was een grote invloed bij deze song. ‘The Devil Went Down To Georgia’ is een ander goed voorbeeld van die stijl. We waren wat aan het dollen met de zang en vroegen ons af of dit niet te ver ging, maar toen hebben we het toch maar gedaan. We trachten altijd een song te geven wat ze nodig heeft, onafhankelijk van wat dit ons brengt. Soms lukt dat goed, soms niet. In ieder geval kan men van Aether Realm niet zeggen dat we uitverkoop houden, want eerlijk gezegd weet ik helemaal niet welk publiek we met dit album gaan aanspreken.

Ik denk toch meest de folk metal fans, die zijn vrij breed van smaak…
Tja, het eerste waar ik bij folk metal aan denk, zijn Finse bands. Amerikaanse folk is helemaal anders. Natuurlijk zijn er wel enkele bands die het geprobeerd hebben. Wilderun is er één van, het is een band waar we een paar keren mee getoerd hebben. Zij zitten in de Amerikaanse folk, maar toch niet in bluegrass, redneck vibes die wij op dit album vertonen.

Heb je in het verleden al in Europa opgetreden?
Ja, we werden uitgenodigd om met Alestorm op tournee te gaan. Dat was in 2017 en 2018. We deden Duitsland, Frankrijk, ook één show in België, in Antwerpen. Het was heel leuk, we beleefden een fantastische tijd. Ik kan niet wachten om dat terug te doen. Ik weet dat het nu niet kan, maar hopelijk verandert dit. Onze Amerikaanse tournee is ook verlaat. We proberen de data te verplaatsen, maar het vreemde is dat niemand weet wanneer dit voorbij gaat zijn. Het heeft geen zin om ze later te boeken en weer te moeten cancellen. We gaan gewoon wachten tot we weten wanneer we in gang kunnen schieten. Pas dan wordt het ‘back to business’.

Ben je in Finland geweest, toen je in Europa was?
Nog niet. We moeten echt naar Finland zodra we kunnen!

Maar bij 70,000 Tons of Metal cruise waren jullie toch van de partij in januari dit jaar…
Ja, dat wou ik al tien jaar doen. Van zolang het bestaat. Ik weet nog goed dat ik voor het eerst ontdekte dat zoiets bestond en er totaal wild van was: een cruiseschip met metal bands. En nu zijn er cruises bij de vleet. Je hebt Barge to Hell, Megadeth cruise, Slipknot cruise, iedereen wilt er blijkbaar een graantje van meepikken.

Ik ontdekte dat Greenville, waar jullie wonen, ook een groeiende pagan gemeenschap heeft. Moeten we dat serieus nemen?
(valt uit de lucht van opperste verbazing) Een wat? Een pagan gemeenschap? Dan moeten ze toch onder de grond geleefd hebben toen ik daar woonde (lacht). Ik wist niet dat ik daar zo’n grote invloed had haha. (zoekt het op) Ja, ik lees het hier… dat is te gek! Ik ben echt verbaasd om dit te lezen, want als dat gebeurd was toen wij daar nog woonden, dan zouden we dat zeker geweten hebben. Maar goed, ik heb daar niets mee te maken en kan dus ook niet met de eer gaan lopen (lacht).

Dus jullie wonen niet meer in Greenville?
Neen, ik, Heinrich en Donny leven allemaal tezamen in Asheville, North Carolina. Het ligt in dezelfde staat, maar meer westelijk. En onze drummer Tyler leeft in Raleigh, in het midden van de staat.

Hoe zijn jullie erin geslaagd om Travis Smith te strikken voor het artwork?
Wel, dat hebben we hem gewoon gevraagd, maar Tyler, onze drummer, is diegene die deze beslissing genomen heeft. We waren alle mogelijkheden aan het bekijken. De reden waarom we met Travis wilden werken, was omdat we een stilleven in gedachten hadden en we wilden alles bij mekaar gooien om die silly, over the top albumtitel ‘Redneck Vikings From Hell’ visueel te bekrachtigen. Elegant, duister en burlesk moest het worden. Als ik eerlijk ben, iedereen weet dat er nogal wat negatieve meningen circuleren over rednecks, die mannen uit het zuiden. Voor heel wat mensen, het eerste waar ze aan denken bij het vernoemen van de naam redneck is racisme en dat is uiteraard niet waar het bij ons om gaat. Wat ik wou doen was de aspecten van de cultuur uit het zuiden waar we van houden in het zonnetje zetten, zoals de muzikale traditie, de gastvrijheid en natuurlijk het feestvieren. In plaats van die negatieve aspecten wou ik de mensen bewust maken van de positieve dingen. Ik wil de mensen hier ook een hart onder de riem steken, dat ze niet alleen naar Finse folk muziek moeten luisteren, maar dat wij die zelf ook kunnen maken als we ons er open voor stellen. Als ik bijvoorbeeld nu op ons eerste album terugkijk, besef ik dat we de Finnen wilden imiteren, in tegenstelling tot nu, op dit derde album heb ik dat een halt toegeroepen en geprobeerd er een eigen insteek aan te geven. Ik kom er nu ronduit voor uit: daar komen we vandaan en dit soort muziek maken we. En dat kunnen we best. Dat was nu ons doel. We willen de stereotypen en vooroordelen die ergens over bestaan weerleggen door er een positieve vibe aan te geven. Wij willen iedereen de gelegenheid geven om ons te vervoegen en van de muziek te genieten. Dat is ook mijn persoonlijk doel. Als je naar een metalconcert gaat, dan voelt ge u meteen thuis, er heerst veiligheid. Ik kan naar eender wie gaan en een praatje over metal starten. Er is sowieso een connectie.

Ik hoop van harte dat je bijvoorbeeld naar Duitsland kunt komen en dat gevoel ervaren, er is zelfs Ragnarök festival met kleine en grote pagan metal bands!
Ik ben naar één van de grootste festivals geweest, Wacken Open Air. Vorig jaar. Ik moest er optreden, maar het was niet met Aether Realm. Ik speelde er met de band Christopher Bowes And His Plate Of Beans. Ik was zijn back-up rapper Ol’ Big leg (lacht). Er zijn zo van die dingen die ik in mijn leven wil beleven en één ervan was op Wacken spelen. Zelfs al moest ik rappen in een belachelijk apenpakje, ik heb het toch maar gedaan. Maar ik heb me wel rot geamuseerd, ik had het niet willen missen. En natuurlijk was het heel vriendelijk van Chris om me uit te nodigen om met hen op te treden.