Wanneer gaat het nou eens lukken, wanneer breekt Lesoir echt door? Ja, natuurlijk, de band krijgt veelal lovende kritieken van de pers en het progrock publiek, maar de doorbraak naar de grote massa blijft toch uit. En dat ondanks het feit dat Lesoir de ingrediënten in zich heeft die dat mogelijk zouden moeten maken. Goed uitziende vrouwen en mannen, uitstekende muzikanten, radiovriendelijke muziek én een goede sound. Maar dit alles heeft nog steeds niet geleid tot écht succes.

Zal dat veranderen met de release van dit album, ‘Mosaic’? Na een tour als special guest van Riverside in 2019 had men naar het schijnt veel inspiratie om nieuwe songs te schrijven. En lees ik in het bijgeleverde promo verhaal ook weer dezelfde onzin als in andere bio’s: dat de band een nieuw pad is ingeslagen en dat het album open en eerlijk klinkt. Nou, neem van mij aan, dit album klinkt echt niet anders dan het vorige werk. En wat ik persoonlijk ook jammer vind – zeker in deze  tijd – is het feit dat men het blijkbaar nodig vindt om te vermelden dat de band wordt aangevoerd door twee vrouwelijke muzikanten. Lekker belangrijk. Snel naar de muziek dan maar.

Om te beginnen: het geluid van deze CD is waanzinnig. Ik heb zelden een album van eigen bodem gehoord dat zo goed klinkt. Dat is natuurlijk ook niet raar als je bedenkt dat het album is geproduceerd door het duo John Cornfield en Paul Reeve, die werkten met bands als Muse en Supergrass. Luister maar eens hoe geweldig helder die gitaren klinken in de opener, het titelnummer. Echt fantastisch. De zang van Maartje Meessen – in combinatie met de structuur van de song – maken dat Lesoir hier meer en meer als The Gathering klinkt, ten tijde van ‘How To Measure A Planet’. En dat is bedoeld als compliment. Het navolgende ‘Is This It?’ spreekt wat minder tot de verbeelding; een vrij eenvoudige opzet en geen opvallende zaken. Lesoir presteert het om het minste nummer van het album tot single te promoveren: ‘Somebody Like You’ is een slap, dertien in een dozijn liedje, met zeer obligate zanglijnen. Gelukkig is ‘Measure Of Things’ weer een sterke track met opvallend fraaie gitaarpartijen. Persoonlijk kan ik erg genieten van ‘Dystopia’; de wisselwerking tussen de sample van een stemfragment met geweldige gitaren en dito fundament van bass en drums maken deze track tot een feest voor de prog liefhebber, waarbij wel aangetekend dient te worden dat er wel heel opvallend is gespiekt bij Pink Floyd. Qua compositie steekt dit nummer met kop en schouders boven de rest uit. De De instrumentatie van ‘It’s Never Quiet’ is lekker spannend; wat waaieren die gitaren ook hier weer lekker transparant uit. Ik merk dat ik het soms jammer vindt als Maartje gaat zingen, hoe goed zij dit ook doet. Vreemd eigenlijk. Ik ben al jaren enthousiast over haar stem maar soms is ze simpelweg té dominant aanwezig. Het instrumentale niemendalletje ‘MXI’ is het opstapje naar afsluiter ‘Two Faces’, een sterk nummer met fraaie structuren en gelaagde opbouw. En die gitaarsolo is om van te smullen!

Om op de vraag terug te komen waar ik de vorige alinea mee begon; nee, ik denk niet dat ‘Mosaic’ ervoor gaat zorgen dat Lesoir doorbreekt. Dat is met het sterkere ‘Latitude’ niet gelukt, dus het gaat hem nu waarschijnlijk ook niet worden. Maar misschien is men daar ook wel niet rouwig om. De band wordt zeer gewaardeerd in progkringen en komt in die scene ook wel aan haar optredens, dus…