Het blijft een lastige klus om op basis van slechts enkele luisterbeurten, veelal in combinatie met tijdsdruk en een paar mp3’s in plaats van een tastbaar product, een goede indruk te vormen van een plaat. Dat ‘Nordkarpatenland’, de tweede plaat van het Slowaakse Malokarpatan, een juweeltje was, werd behoorlijk snel duidelijk, maar het bleek zelfs een groeibriljant. Achteraf gezien was de score van 85 punten die ik deze plaat gaf enigszins aan de lage kant. Dat het even duurde voor het kwartje valt, is ook niet zo gek, want in de eerste instantie doet de overduidelijk Oost-Europese sound van het vijftal ietwat stoffig en zeker niet origineel aan. Dat is echter ook meteen een deel van de charme van Malokarpatan, want bij nader inzien blijkt hun aanstekelijke mix van proto black en klassieke metal een tijdloos karakter te hebben.

Enerzijds sluit ‘Krupinské Ohne’ naadloos aan op het vorige album. Wederom steekt Malokarpatan hun voorliefde voor bands als Mercyful Fate, Venom, Root en Master’s Hammer niet bepaald onder stoelen of banken. Ook deze plaat klinkt weer alsof hij ergens in de jaren tachtig in een studio ver achter het IJzeren Gordijn is opgenomen, al verraden zowel de krachtige, gebalanceerde mix als het hoge niveau waarop gemusiceerd wordt dat de lat sinds die tijd fors hoger is komen te liggen. De zang klinkt, ondanks een personeelswissel, nog steeds zeer herkenbaar; er mag dan wel iemand anders boos in het Slowaaks in een grot staan grommen, maar het is in ieder geval wel nog steeds dezelfde grot. Anderzijds heeft dit derde album toch echt een heel ander karakter dan ‘Nordkarpatenland’. In plaats van de relatief korte, uiterst catchy headbangers en Maiden-achtige galop van de voorganger, telt ‘Krupinské Ohne’ slechts vijf lange nummers. Het tempo ligt over het algemeen beduidend lager, al leent ook deze plaat zich prima voor fanatiek meeknikken. Zo heeft men voor het openingsnummer vooral heel goed naar het werk van Bathory tussen ‘Hammerheart’ en ‘Twilight Of The Gods’ geluisterd.

Dat deze lange nummers wat moeilijker te doorgronden zijn dan het werk op ‘Nordkarpatenland’, zal geen verrassing zijn. De songstructuren zijn behoorlijk complex. Wederom worden de songs doorspekt met samples uit obscure Oost-Europese films, die erg bepalend zijn voor de sfeer. Waar deze in het verleden vooral als intro’s en outro’s dienden, zijn ze op ‘Krupinské Ohne’ veel meer geïntegreerd in de songs zelf. In combinatie met de sporadisch opduikende, maar zeer effectieve keyboards geven ze plaat een sterker psychedelisch tintje dan de voorganger.

Al met al kan dus gezegd worden dat ‘Krupinské Ohne’ zeer zeker niet de meest eenvoudig te doorgronden plaat van Malokarpatan is. Het duurt lang voordat de songs hun geheimen prijsgeven. Dat maakt dat deze het, in ieder geval op basis van een beperkte periode van intensief luisteren, toch enigszins moet afleggen tegen ‘Nordkarpatenland’. Wellicht verandert dat beeld na verloop van tijd, want er valt ontzettend veel te ontdekken op deze plaat. Hoe dan ook, Malokarpatan laat wederom horen een grote aanwinst in de metalwereld te zijn.