Hoe dan? Flabbergasted. Compleet verrast. Wat een opening! Het aantal keren dat je als reviewer echt een goed product krijgt waar je omver door geblazen wordt beperkt zich tot één of twee keer per jaar. Soms een jaar zelfs helemaal niet. In 2019 is het me al vaker dan twee keer gebeurd. Nu met het eind van het jaar in zicht ben ik enorm onder de indruk terwijl ik genres als dit normaal gesproken direct over sla.

Seraina Telli is de naam om te onthouden. Zij is niet alleen frontvrouw van dit trio (!) maar ook verantwoordelijk voor het grootste deel van de nummers. En wat voor nummers! De plaat opent met het werkelijk fenomenale ‘Latitudinarian’. Een instrumentaal stuk met vooral piano maar het zet me direct in een donkere stille kroeg waar ik licht beneveld door alcohol in mijzelf gekeerd melancholisch voor me uit zit te staren. Wauw, dat je dit kunt en met zoveel eenvoud me bij de strot grijpt en meesleurt. Dan vind ik je een grote. De plaat gaat vanaf dat moment door met, in momenten in jazz doordrenkte, progressieve rock waar elk nummer vanuit een andere invalshoek je benadert en de extremen op subtiele en saamhorige wijze worden opgezocht. In een nummer als ‘Kiss The Muse’ weet Seraina je het ene moment je zacht te verleiden met haar verdriet om vervolgens haar diepe pijn met venijn in je gezicht te slaan. Zo komt het doorlopende thema van deze plaat langzaam maar zeker duidelijk naar voren. De teksten gaan allemaal over pijn, eenzaamheid, teleurstelling en dood. Maar verdorie wat mooi verpakt!