Hyperborea, in het Grieks “Ὑπερβορέα”: “aan de andere kant van het Noorden”, is volgens de Griekse mythologie het paradijsachtige land in het noorden van Griekenland van een mythisch volk welk gedeeltelijk een leeftijd van meer dan duizend jaar na werd gezegd, de Hyperboreeërs. In Hyperborea scheen volgens de mythe vierentwintig uur per dag de zon en de Hyperboreeërs werd een bijzonder hechte verbinding met Apollon, de Griekse god van het licht, maar ook van de muziek, de poëzie en de zang toegezegd. Helaas werd de mythe van Hyperborea in de 19e en 20e eeuw vooral door occultisten en extreemrechtse esoterieken (denk aan Heinrich Himmler) als gedachtengoed misbruikt. In mijn ogen is het dus een ontzettend ongunstige naamkeuze voor een band, maar laten we de vooroordelen even voor wat ze zijnen ons focussen waar het om gaat: de muziek.

De gelijknamige band Hyperborea is één van de meest solide en ervarenste Bulgaarse bands die ondertussen al sinds twintig jaar hun complexe death metal verspreidt. Allesbehalve extreemrechts en met een overduidelijke Florida death metal sound. Twaalf jaar en een aantal line-up wisselingen verder publiceren de Bulgaren hun derde langspeler ‘Umbra’, een redelijk interessant en gevarieerde product, maar grote verrassingen blijven hierop helaas uit. Allleen het titelnummer ‘Umbra’ steekt er met een ontzettend authentiek en harmonisch geluid boven uit. Daarnaast zijn er zelfs paralellen met de Griekse verhaal van Hyperborea te vinden, want zoals het land nog steeds een mythe is, zo slagen de mannen erin hun sound af en toe net zo mythisch te laten klinken.