Ragnarok komt uit Sarpsborg in Noorwegen en dat zou wel eens een belletje kunnen doen rinkelen bij black metal fans. Dat is dan niet omdat er nog twintig bekende black metal bands van daar komen, maar omdat er in lang vervlogen tijden het legendarische live-album en de meest ‘gebootlegde’ plaat ooit ‘The Dawn Of The Black Hearts’ van Mayhem werd opgenomen. De Noren zouden zich ook tot de groten der vaderlandse black metal scene moeten kunnen rekenen, ware het niet dat zij ietwat in de schaduw staan van een aantal populairdere bands. Live staan zij als hoofd-act al jaren in kleinere zalen en anders is het in het voorprogramma van Marduk, Immortal, Nifelheim of Immolation: er staat altijd wel een band hoger geprogrammeerd. Aan hun output zal het nochtans niet liggen, want vanaf ‘Nattferd’ in 1995 en zeker met ‘Arising Realm’ en al heel zeker met ‘Blackdoor Miracle’ hebben zij toch een aantal semiklassiekers uitgebracht. Hun discografie herbergt geen enkele uitschuiver en is tot en met ‘Psychopathology’ uit 2016 een toonbeeld van consistentie.

Drie jaar later komt men met ‘Non Debellicata’, het derde album via Agonia Records ondertussen. Jontho, het enige overgebleven lid uit de beginjaren, en z’n maats laten er geen gras over groeien en kiezen voluit voor een frontale aanval. Bijna constant op kruissnelheid worden de songs door de boxen gejaagd. De met woede doorspekte, wilde black metal, wordt af en toe een halt toe geroepen door tragere en melodieuzere stukken. Dat tragere werk klinkt dan zelfs nog dreigender dan het anders al zeer intimiderende spel van deze knapen. De vocalen van Jontho klinken scherper en hoger dan op ‘Psychopathology’, het eerste Ragnarok album dat hij van zijn strot voorzag, na het vertrek van HansFyrste. Zijn krijs leunt nu dichter aan tegen het vocale werk van Hoest op ‘Blackdoor Miracle’. De sprankelende akoestische leads te midden van deze overweldigende storm zorgen voor een aangename afwisseling en geven ‘Non Debellicata’ ook een eigenzinnig tintje. Het overige gitaarwerk is ook een van de sterke punten op het album. De memorabele riffs volgen mekaar in sneltempo op en zorgen dat de songs veel beter blijven hangen dan op het vorige album. De Slash-achtige solo in afsluiter in ‘Asphyxiation’ is een leuk detail. Tijdens de heftigste stukken is het misschien iets te veel van hetzelfde, maar die intensiteit zou toch behapbaar moeten zijn voor de doorgewinterde liefhebber.

Fans van Scandinavische black zouden zelfs niet moeten nadenken over de aanschaf van ‘Non Debellicata’. Per toeval…of niet, is dit ook net een feestelijke periode voor de band, want het 25-jarige jubileum valt zowat samen met de Europese tour met Immolation en de release van het nieuwe album. Als je ze live kunt meepikken, ook zeker doen.