Van deze Britse artieste had ik nog nooit gehoord, maar haar debuutalbum The World Is Dying is verrassend aangenaam om naar te luisteren. Zeker als je weet dat ze, op de drums na, alles zelf heeft ingespeeld. Als multi-instrumentalist neemt ze je mee op een muzikale reis die begint in de jaren ’70 en onderweg invloeden oppikt uit alles wat sindsdien verscheen in de progressieve rock- en metalwereld, rijkelijk aangevuld met sfeervolle keyboards.

Grace Hayhurst draagt haar sociale betrokkenheid duidelijk in het hart. Ze gelooft – terecht – dat de wereld langzaam ten onder gaat, en spaart daarbij figuren als Elon Musk niet, die volgens haar de aarde en haar hulpbronnen uitputten. Het openingsnummer, ‘The World Is Dying’, begint met een mooi stukje pianospel en vloeit over in een soort folkachtige wereldzang. Denk aan artiesten als Gaupa of PJ Harvey. In het tweede deel schakelt ze een versnelling hoger met stevige, noisy rock.

Elk nummer brengt wel iets bijzonders. Haar zang is aangenaam en klinkt genderneutraal, wat een extra laag toevoegt aan de muziek. Hoewel het album niet echt de pure metalrichting opgaat, krijg je wel een stevige portie ruige rock en noise voorgeschoteld. Dankzij haar veelzijdigheid als muzikant passeren ook andere genres de revue – zo hoor je in ‘Revolution’ zelfs een vleugje jazz.

‘The World Is Dying’ is geen doorsnee-album voor het doorsnee-metalpubliek, maar toch de moeite waard om eens te beluisteren.