Toen ze slechts zeven jaar oud waren, werd een afspraak gemaakt tussen Simon Bergseth en Martin Utby – intussen zijn beide multi-instrumentalisten – dat ze later een groep zouden oprichten, ook al leefden ze toen op het platteland in Noorwegen. Dat sluit niet uit dat ze hun enorm zwaar thema voor hun muziek net van die ogenschijnlijk schilderachtige plek haalden, namelijk het misbruik van de eigen kinderen en elkaars kinderen van twee families die daar woonden. We zijn nu 22 jaar na die afspraak en beide heren brengen hun tweede album onder de naam AVKRVST uit, getiteld ‘Waving At The Sky’.

De bandnaam komt van een locale schrijver Kjell Aukrust, maar om problemen te vermijden heeft men de naam lichtjes aangepast. In 2023, twee jaar geleden, debuteerde de band met ‘The Approbation’ dat erg goede kritieken ontving. Op deze opvolger vaart men een hardere koers, van progrock naar meer progressieve metal, al blijven de meest prominente invloeden die van Opeth, Riverside en Porcupine Tree. En daar is zeker niets mis mee!

Met de start van ‘Preceding’ zit het al meteen goed. Dynamische riffs en zwevende keyboards leiden tot hoekig afgemeten strakheid, maar het swingt. Dan krijgt een symfonische sfeer de overhand. Geen zang, maar wel even een dwingende spreekstem. De voortdrijvende stuwkracht van ‘The Trauma’ is wat ons aan Opeth doet denken, maar vredige leads maken de weg vrij voor rustige zang van Simon Bergseth. Op het einde worden we uit de dromerige sfeer weggerukt door enkele grunts en reken maar dat die behoorlijk goor klinken. Dan volgen er twee songs van zeven minuten. Men neemt daarbij de tijd om een compositie te laten ontluiken als een bloem in de lente. Rustige zang, tokkelende gitaren, een moog solo, even grunts, een prachtige huilende gitaarsolo… het maakt allemaal deel uit van ‘Families Are Forever’. ‘Conflating Memories’ heeft dan weer een folkrock timbre vanwege akoestische gitaren en even een dwarsfluit verrast daarbij. De compacte single ‘The Malevolent’ gaat prat op Ross Jennings van Haken als gastzanger, maar mispak je er niet aan. Het is zeker niet het indrukwekkendste nummer. Dan gaan we liever voor de speelse gitaarloopjes en rustige zang met vintage keyboards in ‘Ghosts Of Yesteryear’, dat trouwens ook weer zo’n bloedmooie gitaarsolo in de aanbieding heeft. En nog meer de lange (12 minuten) epische track ‘Waving At The Sky’ dat een overweldigende atmosferische potentie heeft. Eerst tokkelende gitaren en rustige zang, na vijf minuten wordt het door verwarrende stemmen wat ongemakkelijk. De stemming slaat om naar op je hoede zijn, met duister timbre. De dromerige sfeer verandert in incidentele grunts. Maar geen nood. In dit geval leidt dit enkel naar meer haute couture prog. We zijn onder de indruk! Dit stel dertigers heeft ruim genoeg troeven in handen om indruk te maken in de progscène en zich als belangrijke band te nestelen in ieders geheugen. En dan te bedenken dat dit nog grotendeels DIY stuff is! Het album is geschreven en opgenomen in woonplaats Alvdal in Noorwegen. De band is verantwoordelijk voor ‘engineering’, de mix werd gedaan door Simon Bergseth en de mastering door zijn vader Kjetil Bergseth. Families are forever…