Love ‘em or hate ‘em, Alestorm is een van die bands waarbij de middenweg simpelweg niet lijkt te bestaan. Waar de een nummer voor nummer wegloopt met de badeend-bananen-bende van Christopher Bowes en vol opgaat in de vrolijke sferen van de simpele partymetal, krijgt de ander spontaan scheurbuik bij het noemen de bandnaam en kan je een preek verwachten over half live spelen en een zanger die nog geen zuivere noot kan dragen in een emmer. En ja, voor beiden is wat te zeggen. Feit blijft dat de band zich al jaren gestaag omhoog weet te werken op touraffiches en festivalposters, en daarbij laten ze heel wat technische virtuozen achter zich. Er is gewoon markt voor makkelijk verteerbare feestmetal, en deze markt kan zich gaan verlekkeren. Want Alestorm heeft weer eens een nieuw album voor ons klaar!

Na het misschien een tikkeltje té belachelijk uitgevallen ‘Curse Of The Crystal Coconut’, werd ik drie jaar geleden positief verrast door ‘Seventh Sum of a Seventh Rum’ wat meer richting het oudste werk neigde. Als ik met ‘Hyperion Omniriff’ dit nieuwste album begin, word ik overvallen door een gigantisch laag gestemde dreunriff, met daarna (volgens mij) een nyckelharpa wat de muziek een onverwachte folk metal vibe geeft. Die illusie wordt dan wel weer snel gebarsten wanneer onze Chris Bowes met zijn herkenbare stem inbreekt en ons vraagt “are you a cunt or do your drink rum?” Op een zijspoor: ik heb dat drankje geprobeerd en blijkbaar ben ik de cunt, want gatverdegatver. Verderop blijkt onze hootsman ook niet vies te zijn van wat gruntwerk, en ook de instrumentalisten wekken best indruk in het solostuk. Bassist Gareth heeft zijn spotlight-momentje bij het intro van ‘Killed to Death By Piracy’ wat een typische Alestorm kraker is en ongetwijfeld de live setlists gaat halen de komende jaren. Hier in de solo overigens een prettig stukje vioolspel. We komen nog langs twee andere nummers die alleen qua titel al Alestorm schreeuwen, ‘Banana’ en ‘Frozen Piss 2.0’. Deze laatste ook weer met een flinke portie grunts.

‘The Storm’ begint alsof we er per ongeluk een Eluveitie nummer op het album is geplaatst, maar ook dit is uiteindelijk weer onmiskenbaar Alestorm. Ik denk overigens dat ik hier wel mijn favoriet van dit album te pakken heb: Qua toon net wat serieuzer, een dijk van een refrein, en een gitaarsolo om de vingers bij af te likken. Kortste stuk met tweeënhalve minuut is ‘Mountains Of The Deep’, wat tekstueel gedomineerd wordt door de regel “She’s got giant boobs” wat dus die mountains of the deep moeten voorstellen. Via een cover van Nekrogoblikon (‘Goblins Ahoy!’) komen we aan bij het huzarenstuk op het album. Zeventien minuten schoon aan de haak: ‘Mega-Supreme Treasure of the Eternal Thunderfist’, en mega is ie! Lange instrumentale stukken, vele tempowisselingen, en niet op de laatste plaats een gastbijdrage van monsterzanger Russel Allen (Symphony X)! Zelfs dat kan helaas niet helemaal verbergen dat Alestorm niet het kaliber band is dat de aandacht niet volledig weet vast te houden over zo’n enorme tijd, maar alsnog neem ik hier mijn tricorne voor af!

Zelfs de meest doorgewinterde hater zou hier toch wel even van moeten slikken. Wat Alestorm hier voorschotelt is natuurlijk wel gewoon Alestorm, maar toch wel met een niveau wat Bowes en de zijnen niet eerder hebben weten te bereiken. Met ‘The Thunderfist Chronicles’ heeft Alestorm weer voldoende vers feestmateriaal, en laten ze ook horen muzikaal flink gegroeid te zijn. Zoals altijd is de kans groot om ze in het festivalseizoen wel ergens tegen te komen. Na jaren “ik heb het inmiddels wel gehoord” als reactie gehad te hebben, denk ik dat ik toch maar weer eens een festivalsetje ga meepakken als de gelegenheid zich aanbiedt!