Doomachtig van aard als we zijn, vreesden we voor het vlotte verloop van deze happening. Twee dagen ervoor stond het nieuws immers bol van een zware storm die het Verenigd Koninkrijk zou teisteren. In Ierland viel het openbare leven stil, gevolgd door bepaalde delen van Groot-Brittannië. Alle vluchten afgelast, schepen voeren niet uit, scholen dicht, openbaar vervoer lam… en laat ons nou net een avond vol Engelse artiesten geboekt hebben. Maar het lot was ons goed gezind, want toen we rond half zes ’s avonds naar de ingang toe schuifelden, was de eerste artiest die we tegen het lijf liepen Aaron Stainthorpe. Oef, die was er dus al. Nu nog Mark Deeks… ah ook gesignaleerd…

Want de reden van onze aanwezigheid op Ziele Klanken Psalm I (hopelijk komt er dus een Psalm.2 ooit), was enerzijds Aaron Stainthorpe (zanger My Dying Bride, High Parasite) en anderzijds Mark Deeks (ARĐ, Winterfylleth pianist). De eerste zou eindelijk eens wat van zijn zelfgeschreven gedichten voordragen en met ARĐ maakte Mark Deeks met twee albums een imposante indruk op ondergetekende. ‘Take Up My Bones’ en ‘Untouched By Fire’ lanceerden het genre ‘monastic doom metal’ onder andere\vanwege voluptueuze koorzang. Maar ook Darkher, Sylvaine en Jo Quail zijn artiesten die getuigen van een speciale aanpak. We plukten hen als het ware uit hun heimstede om hier kunst met grote K te bedrijven, want er ging onmiskenbaar een gewichtigheid van uit, net zoals bij klassieke muziek. Het zittende publiek concentreerde zich in stilte op de performances, af en toe ging er een blijk van appreciatie doorheen de aanwezigen. De locatie was daarbij erg sfeerbepalend in de ontwijde kerk met sacrale rekwisieten alom, schilderijen als zwaarden van Damocles boven de hoofden van de prakkiserende artiesten en het aantikken van de evangelische kelk als verwacht bijgeluid.

Wie echter wel verstek moest laten gaan – wegens ziekte – was Colin H Van Eeckhout’s CHVE. In de plaats daarvan begon de avond met een eerste kennismaking met het (Belgische) koor dat de meeste artiesten ook zou begeleiden, althans met enkele vocalisten daarvan. Vervolgens was het de beurt aan Jayn Maiven aka Darkher. De zangeres met de ongelofelijk lange rode krulharen werkte zich, samen met haar drummer ondanks een recent ondergane operatie dapper doorheen een aantal akoestisch uitgevoerde songs uit haar repertoire, gekleed in een lang zwart gewaad. Haar zuivere stem en exquise begeleiding op gitaar was een unieke belevenis en de link met Prophecy Fest en de sfeer in die magische grot was meteen gelegd, want we zagen haar daar – met een normale, elektrisch versterkte set – eerder aan het werk.