Celestial Scourge is een vrij recent ontstane Noorse band; sinds 2021 bezigen de vijf heren zich met het schrijven en spelen van metal. Death metal. Begin 2023 brachten ze een EP uit en twee jaar later is hier de eerste langspeler. Als je een half uur echt lang kan noemen dan. Het gaat heftig worden kan ik je vertellen. Waar ik aan moet denken als ik de eerste paar nummers voorbij heb horen komen is zo’n schuifapparaat waarbij je moet proberen muntjes over de rand te schuiven – maar dan ligt je gezicht waar normaal die muntjes liggen. Het ramt en slaat en laat je alle hoeken van de kamer zien. En dat allemaal op een snelheid die nog maar net bij te benen is. Vooral de drums. Einde recensie? Nee, dat niet.

Alhoewel alles wat ik hierboven zeg een goede samenvatting is van ‘Observers of the Inevitable’, is het verre van compleet. Voor de stampers en hossers is dat wellicht al voldoende om over de streep getrokken te worden, maar als je meer dan dat wil: dit is niet alleen brute death, maar ook technische. In dit geval betekent dit dat het genadeloze gebeuk haarfijn verweven wordt met prachtige breaks, stukjes lead gitaar en tempowisselingen. Het geheel zou ik niet melodisch noemen, omdat dit weer een heel ander genre impliceert, maar het combineert wel degelijk death metal met heavy metal – maar denk dan aan een band als Nevermore. De vibe die die band uitdraagt komt verscheidene malen terug in de nummers op deze schijf.

Een band waar me dit ook enigszins aan doet denken is het vrij onbekende Deconstructing Sequence uit Polen, alleen wordt daar op een heel andere manier bij gezongen. Oh ja, over de zang gesproken: Eirik Waadeland, die op zijn jonge leeftijd al heel wat muziek op naam heeft staan, voorziet zich van een bijzonder brute, growlende stem, die niet schuift zoals eerder benoemd, maar schuurt. Denk Luc Lemay meets David Vincent. Ja, dat heb ik echt gezegd. Er wordt mooi afgewisseld met hier en daar een wat hogere scream.

Er gebeurt veel tijdens elk nummer. Dat klinkt bij de eerste keer luisteren misschien wat chaotisch, maar het is dan ook niet voor niks naast de al genoemde genres cosmic metal, en als ik aan de kosmos denk dan zie ik Cthulu-achtige taferelen voor me. Nou ja, kijk maar naar de cover van dit album om te zien wat ik bedoel. In elk geval, als je de plaat vaker luistert beginnen zich vormen en ritmes en gehelen te ontwaren en wordt elke keer luisteren makkelijker en ook beter. Het zou me niet verbazen als je wellicht al bij een zesde keer met mond open naar je speakers staart terwijl er groen vocht uit je mond drupt en je tong zich dralend, als een stekelige, paarse spier, naar buiten wurmt en zich langzaam om je nek heen draait. Ah, shit, ik ben betoverd!