Unreqvited heeft een ware metamorfose ondergaan sinds vroegere albums, ook al is het nog steeds dezelfde Canadese muzikant Ghost die aan het roer staat. Op dit zevende studioalbum ‘Pathway To The Moon’ brengt hij ons in de ruimte om koers te zetten naar de maan. Misschien dat de muziek daardoor een zekere vredigheid en zweverigheid uitstraalt? In elk geval hadden we vroeger moeite om enthousiast te worden bij de eentonige, woordeloze en bijna huilende screams van de man, maar sinds vorig album ‘Beautiful Ghosts’ waagt Ghost zich ook aan dromerige cleane zang. Met een modern emo- en shoegaze tintje stippelt hij nu zijn eigen pad uit.

Het lijkt wel een andere band wanneer we beginnen te luisteren naar ‘Overture | Disintegrate’ want er weerklinkt piano en de emozang gaat meteen de hoogte in (denk aan Leprous). Deze shoegaze heeft niets meer gemeen met black metal, maar wacht… dit was maar een intro. In het meer dan tien minuten durende ‘The Antimatter’ is dit heerschap terug zichzelf, met snelle drums, dissonante riffs en de schreeuwzang die door merg en been gaat. Synthesizers weerklinken wel altijd op de achtergrond bij dit heftige gedoe en de orkestratie zweeft er melodieus doorheen in schril contrast met zang en drums. Een andere nieuwigheid die ons bevalt, is dat er nu wel teksten zijn, geen woordeloze kreten meer. Zelfs enige lage grunts passeren de revue. Na zeven minuten is er een trage tokkel die uitmondt in een bluesy sensitieve gitaarsolo en die verwordt dan weer tot progressieve patronen. Wow, wat een verbetering! De overgangen zijn soms nog wat bruusk, maar het is een verademing om te beluisteren.

Er volgen nog lange songs die boeien. In ‘The Starforger’ zijn tokkelende gitaren in de meerderheid, ook als reprise. Dit mediumtempo nummer biedt ons na een solo black metal zang in de verte in een bijna vrome omkadering. Later is de emozang weer helemaal terug. Ook ‘Void Essence Frozen Tears’ zit naast zijn trage tokkel en zwartgeblakerde zang vol verrassingen. Let op het frivole, speelse pianospel, de melodieuze solo en het roepende einde. Vervolgens zijn er nog drie kortere songs. Het peinzend (zagend, zullen sommigen vinden) gezongen ‘Into The Starlit Beyond’ heeft wat ambient sounds in zich, maar ook een heftige eruptie. Na het atmosferische interludium ‘Celestial Sleep’ is afsluiter ‘Cornfield Chase’ zwevende shoegaze à la Alcest, want dat is toch de band waarmee we dit enigszins kunnen vergelijken. Was er al beterschap op ‘Beautiful Ghosts’, dan is ‘Pathway To The Moon’ een reuzenstap vooruit in de kwaliteit van Unreqvited’s werk. En dat hebben we grotendeels te danken aan de afwisseling en vermeerdering van cleane zang.