Brainstorm festival 2024 in Gigant, Apeldoorn – 1 en 2 november 2024
“Drie grote beeldschermen zorgden voor de nodige visuals bij wat zowel objectief als subjectief de beste band van Brainstorm 2024 zou worden”
De koude novembermaand is weer begonnen en dus is het traditiegetrouw weer tijd voor het Brainstorm festival in de Gigant te Apeldoorn. De trouwe lezer weet dat ik groot fan ben van deze happening en dus ook dit jaar ben ik er weer bij namens de Lords. Voor het eerst is het festival dit jaar op de zaterdag al uitverkocht in de voorverkoop, en dat heeft ongetwijfeld te maken gehad met de aangekondigde headliners. Dit is namelijk niet alleen het fantastische Evergrey, maar voornamelijk het Christelijke neo-klassieke Theocracy dat maar zelden aan onze kant van de Atlantische oceaan te zien is, blijkt een enorme impuls te geven aan de verkoop. Zoals altijd begint het festival op de vrijdagavond en zoals altijd sta ik weer een uur in de file voor ik in Apeldoorn ben, maar dan heb je uiteindelijk ook wat!
15 november 2024 I Tekst: Jori
Vrijdag
De eerste band die ik zie spelen is daarom de tweede band van het festival, en dit is Neverus. De Nederlandse melodeath heren stonden vorig jaar ook op Brainstorm, maar toen als eerste band en ik heb ze toen moeten missen om dezelfde reden als ik nu Angelic Forces heb gemist. Maar verdraaid, wat ben ik blij dat ze nu een herkansing hebben want wat een heerlijke band is dit! Neverus lijkt zich in de ontwikkeling vooral gestuurd te hebben door de Finse acts als Wintersun, Whispered of Kalmah en de energie die deze gasten afgeven doet niet onder voor bands die inmiddels headliner-faam hebben. Er wordt veel gegrapt over de setlist, die dit jaar compleet anders zou zijn als vorig jaar want dezelfde nummer worden immers op een heel andere volgorde gespeeld. Verder moeten we nog stampen op de maat, maar ik had al pijnlijke voetjes van de werkdag dus dat heb ik even aan me voorbij laten gaan. Mijn nek heb ik echter niet gespaard, als je bij deze band niet automatisch gaat headbangen, ben je volgens mij geen metalhead. Wat mij betreft volgend jaar weer, maar dat is misschien teveel van het goede. Hoewel, als ik de line-up van zaterdag eens bekijk..?
Na deze gigantische uitbarsting van energie ligt de lat hoog voor Sunburst. Die verwachting wordt helaas maar deels waargemaakt. Dit zijn wat mij betreft echt fantastische muzikanten, maar totaal geen entertainers. De bandleden zijn vooral gefocust op het instrument wat ze vasthebben en ook de zanger heeft maar weinig interactie met het publiek. Desondanks heb ik zeker genoten van deze groep, die in het progressieve (power) metal hoekje opereert. Door het dramatische stemgeluid zou ik qua vergelijking misschien nog het dichtst in de buurt komen van Kamelot met een broer van Eric Clayton op zang. Wat een grote domper gaf aan dit optreden is het waardeloos afgestelde geluid, waardoor alles verzuipt in een zee van bassen. Eén van de nummers was in feite één lange gitaarsolo. Als je tijdens zoiets in het publiek echt geconcentreerd moet luisteren om de gitarist überhaupt te kunnen horen vraag ik me af waar zo’n geluidsman op dat moment mee aan het spelen is, al zou ik het antwoord op die vraag ook eigenlijk niet willen weten.
Als headliner voor de vrijdag is het folk metal project Saor gestrikt, en te oordelen aan de drukte in de zaal hebben een hoop mensen hier naar uitgekeken. Saor is in feite een soloproject van de Schotse multi-instrumentalist Andy Marshall, die op de albums alles zelf speelt. Voor het optreden heeft hij een keur aan sessiemuzikanten opgetrommeld die hem helpen het grootste deel van de muziek live op te voeren. Eén hiervan is een dame die de fluit en de doedelzak bespeelt, en de doedelzak is één van die instrumenten waar ik altijd van gecharmeerd ben. Desondanks kan ik niet zeggen dat ik hier warm van wordt. De muziek zelf is namelijk behoorlijk eentonig en mist het vlammende van een folk band als Eluveitie of Skyclad. Dan blijft de atmosferische optie over zodat je lekker kan wegdromen bij de muziek, helaas wil dat ook niet echt lukken. Het is natuurlijk een risico, gebruik maken van sessiemuzikanten die je niet helpen om de boel in te spelen. Folk metal is nou niet echt een wereld waarin het geld aan de bomen groeit, dus de juiste mensen vinden die jouw muziek goed tot leven kunnen en ook willen brengen is lastig. Ik was dan ook weinig onder de indruk van de capaciteiten van de mensen dit op dit podium stonden. Zeker qua gitaarwerk vroeg ik me af waarvoor er hier nu twee gitaristen nodig waren. Nee, hoewel ik best had uitgekeken naar dit optreden kon ik het toch niet opbrengen om hier tot half twaalf naar te blijven kijken na een werkdag.
Zaterdag
De eerste band die ik zaterdag aan het werk zie is Virtual Symmetry. Dit is de vierduizendste band van Marco Pastorino, die de afgelopen vier jaar onafgebroken op Brainstorm te zien was in bands als Temperance, Fallen Sanctuary en Serenity. De zaal is dan ook al goed gevuld om deze oude bekende Italiaan te ontvangen. Deze band is muzikaal wat vlakker dan de rijke popmetal van Fallen Sanctuary en al helemaal vergeleken met het zinderende Temperance. Combineer dit met een behoorlijk percentage van de muziek die niet live was en ook helaas weer een matig afgesteld geluid, waardoor Marco’s klasbak soms nauwelijks te horen is, en je kan tot de conclusie komen dat dit zeker niet Marco’s beste optreden op Brainstorm ooit was. Desondanks was het leuk om naar te luisteren, maar misschien kan de organisatie van Brainstorm volgend jaar eens naar iets of iemand anders kijken? Er lopen naast Marco Pastorino namelijk meer goede muzikanten rond in het metal wereldje die ook fantastisch op dit festival zouden passen.
Met Alterium komen er ook weer wat bekende gezichten op het podium van de Gigant. Alterium bestaat namelijk voor een flink deel uit leden van het helaas ter ziele gegane Kalidia, wat een aantal jaar eerder op Brainstorm heeft gestaan. Alterium heeft muzikaal dus ook zeker raakvlakken met haar voorganger, maar is toch ook anders. In plaats van het meer pop-gedreven geluid zoekt Alterium meer de gitaar als basis, deze band klinkt dus bijna meer Duits dan Italiaans. De zaal reageert goed op deze band, het zijn dan ook echt goede muzikanten, zeker een opvallend goede drummer en een fantastische frontvrouw. Ook deze band zou wel profiteren van een live toetsenist, een pianoballad spelen en dan de volledige piano van de tape? Kom op, dit is namelijk geen live optreden maar karaoke, een behoorlijk zwaktebod. Ook die Sabaton cover (‘Bismarck’) was mijns inziens nergens voor nodig, deze band heeft van zichzelf kwaliteit genoeg in huis. De cover van eigen voormalige band Kalidia, ‘Frozen Throne’, was dan meer op de plaats.
Als een van de hardste bands deze dag was Immortal Souls wel even lekker stoom afblazen tussen alle symfonische en power metal door. Voorin de zaal ontstonden dus ook al snel de eerste moshpits van de dag en vele lange haren gingen de zwiep in. Deze Finnen spelen melodic death metal, een genre waarin je vele kanten uit kan maar de heren hebben de richting gekozen van de hardere bands in het genre als At The Gates of In Flames. De kwaliteit van deze voorbeeld-bands zou ik ze niet willen toedichten. De show kwam hier en daar wat rommelig over, zeker de bassist-zanger had moeite met het tempo bijhouden als hij tegelijk aan het zingen en bassen was. Desondanks zat de sfeer er goed in en was dit een welkome hartige afwisseling tussen de toch redelijke zoete rest van de programmering in.
Zoals in het voorwoord vermeld was het christelijke Theocracy één van de bands die de voorverkoop behoorlijk heeft gestuwd. Mensen vanuit heel Europa tot Zwitserland aan toe zijn speciaal voor de religieuze Amerikanen naar Apeldoorn gekomen. Na een minuut of twintig kijken kwam ik tot de conclusie dat al deze exotische bezoekers de band van mij mogen houden. Hoe populair ze bij dit publiek ook zijn, dit optreden is met geen enkele objectieve maatstaaf als goed te omschrijven. De muziek hing van de fouten aan elkaar en de zanger kon nog niet eens een toon vinden, laat staan vasthouden. Binnen vijf minuten had ik al vingers tekort om de timingfouten te tellen, en nee ik ben geen vingers kwijt door vuurwerk dus daar ligt het niet aan. Het publiek lijkt het allemaal niet door te hebben of niet uit te maken, die zijn als door de heilige geest geraakt om hun helden eindelijk weer eens te zien. Er ontstaat zelfs nog een moshpit (sign-of-the-cross-pit zat ik te geinen) wat je ook niet persé verwacht bij deze toch relatief lichte metal. Maar nee, ab-so-luut niet aan mij besteed deze band. Als ik naar christelijke teksten wil luisteren met muzikaal niveau onder nul, loop ik wel even de lokale kerk in als het bejaarde entourage daar toe is aan psalm 23.
Het verschil met de headliner kon dan ook niet groter zijn. Toen vorig jaar nog tijdens het Brainstorm festival Evergrey als headliner werd vastgelegd, kon ik mijn geluk niet op. Een jaar lang leefde ik uit naar dat ene moment dat de teller op het podium met de minutes/seconds to launch op nul stond en één van mijn favoriete bands uit de progressieve metalhoek het podium in Apeldoorn betrad. De band heeft uitgepakt voor de “Emptiness across Europe” tour waarvan dit de eerste show was. Drie grote beeldschermen zorgden voor de nodige visuals bij wat zowel objectief als subjectief de beste band van Brainstorm 2024 zou worden. De setlist is een mooie bloemlezing van voornamelijk de nieuwste twee albums met de iets minder recente albums in een smakelijke blend, dit alles aan elkaar gekletst met veel humor door zanger/gitarist Tom Englund. Uitgebreid wordt er gegrapt over de drummer die ingehuurd is uit Noorwegen, maar duur per drumslag wordt betaald en al rijk is vanwege oliegeld. Of er mensen zijn die de band voor het eerst zien wordt er gevraagd. Natuurlijk zijn die er, waarop Englund het indrukwekkend vond dat ze de zaal nog niet uitgerend waren. Van mijn persoonlijke favoriete plaat ‘The Storm Within’ wordt met ‘Distance’ één nummer gespeeld, maar met een fantastisch werkje als ‘Theories Of Emptiness’ als meest recente release hoeft Evergrey zich voor geen enkel gespeeld nummer te schamen. Ook prettig dat dit één van de weinige bands die dag is die de betekenis van het woord “live” echt snapt, geen backingtracks op wat introotjes en outrootjes na en de keyboards gewoon gespeeld op het podium. Als ik dan één minpunt kan noemen zou het misschien de volgorde van de setlist zijn. Met ‘Our Way Through Silence’ als afsluiter hebben ze middels één van hun minst bekende nummers het concert een beetje als nachtkaarsje uit laten gaan. Desondanks is dit een optreden wat me nog lang zal bijblijven, en dé perfecte afsluiter voor Brainstorm festival 2024!
Nabeschouwing
Van alle edities van Brainstorm sinds de coronatijd had deze telg de minst indrukwekkende poster. Natuurlijk, Evergrey was een gouden headliner en met Theocracy spraken ze hun opvallend grote Christelijke fanschare enorm aan, maar op de top na zag het er dit jaar allemaal wat minder legendarisch uit. Ook voor mij zaten er relatief veel onbekende acts tussen en dat is voor mij voor dit festival toch wel een nieuwe ervaring. Mede hierdoor kan ik niet zeggen dat ik het net zo naar mijn zin heb gehad als de voorgaande edities. Maar zelfs een iets minder Brainstorm is nog steeds een fantastische festivalervaring, en dat is mede door de unieke sfeer waar je ook in mijn verslag van de 2023 editie en de 2022 editie mijn hemelprijzen kan lezen. Aan deze voorgaande observaties lever ik dan ook geen millimeter in: Brainstorm is en blijft een unieke ervaring met niet alleen veel toffe bands, maar ook veel unieke optredens in de theaterzaal (dit jaar heb ik daar weinig van gezien helaas) en in het café. Zelfs bij de koffiedames die werken in het theaterdeel van de Gigant begint de nieuwsgierigheid naar metal te kriebelen, want ookal zien ze er zo heftig uit, “het zijn allemaal zulke aardige en lieve mensen”. Waar de Gigant zelf misschien eens aan moet werken is de kwaliteit van het geluid die dit jaar gewoon regelmatig ruk was, en ook de lichten. Ik heb meerdere mensen met zonnebril op naar de bands zien kijken, puur omdat ze anders hoofdpijn kregen van het licht.
Voor volgend jaar hoop ik er natuurlijk weer bij te zijn, en een voor mij lustrum-editie als recensent te kunnen vieren. Qua line-up heb ik natuurlijk mijn hopen en wensen, maar bovenal hoop ik op een beetje vernieuwing. Een keer iemand anders als Marco Pastorino op het podium had ik al genoemd, maar ook bij de andere bands die er dit keer waren zaten er verrassend veel Brainstorm-veteranen. Lekker hypocriet tegen mijn eigen vorige opmerking in, hoop ik dat ze volgend jaar de vinger weer eens kunnen leggen op Innerwish nu zij weer een nieuw album uit hebben. Andere voorspellingen ga ik me niet aan wagen, daar Brainstorm in tegenstelling tot de grote festivals me altijd wel weet te verrassen. En daarmee ga ik nu lekker fantaseren over een paar dozijn aan bands die van mij volgend jaar mogen komen spelen, maar waarmee ik jullie niet ga lastigvallen. Tot volgend jaar op Brainstorm 2025!
Social media