Ik heb soms met D-A-D te doen. Van de Walt Disney Company Inc. mogen ze zichzelf niet meer Disneyland After Dark noemen. Dat is al heel lang zo. Erger vind ik het dat de band buiten thuisland Denemarken nauwelijks potten weet te breken, Duitsland misschien daargelaten. Om een beeld te geven: D-A-D speelt in Denemarken in dezelfde kolossale hallen als Metallica en Iron Maiden. Er is een speciaal D-A-D biertje op de markt en afgelopen zomer werd er in het ‘National Museum of Denmark’ in Kopenhagen een heuse tentoonstelling georganiseerd in het kader van het 40 (!) jarig jubileum van de band.

Binnen de meeste andere landsgrenzen blijft D-A-D echter bekend als dat bandje van dat hitje ‘Sleeping My Day Away’ en het doorbraakalbum ‘No Fuel For The Pilgrims’, beide uit 1989. ‘Speed Of Darkness’ is alweer studioalbum nummer dertien. De bezetting is al die jaren nagenoeg gelijk gebleven, alleen op de drumkruk vond een wisseling plaats, in het jaar 2000. Laust Sonne verving toen Peter Jensen. Voor het overige bestaat D-A-D nog steeds uit de broers Jesper (zang, gitaar) en Jacob Binzer (gitaar) en Stig Pedersen (tweesnarige basgitaar, zang). Van het iets meer recente werk van de band kan ik overigens de albums ‘Simpatico’ (1997), ‘Monster Philosophy’ (2008) en ‘A Prayer For The Loud’ (2019) van harte aanbevelen. Ook ‘Helpyourselfish’ uit 1995 maakt hier nog steeds regelmatig zijn rondjes.

Laat ik maar meteen roepen dat ik het nieuwe ‘Speed Of Darkness’ een ijzersterk album vind, dat hoog in mijn jaarlijstje van 2024 gaat eindigen. En nee, objectief ben ik dit keer zeker niet, want na mijn bezoek aan de Deense hoofdstad Kopenhagen vorig jaar, ben ik enorm aan de band verknocht geraakt. D-A-D maakt nog steeds lekker in het gehoor liggende, afwisselende hardrock, die op één of andere manier tijdloos blijft. Die afwisseling kenmerkt ook dit nieuwe album weer. Zo is opener ‘God Prays To Man’ een vette AC/DC-achtige headbanger, is het eerder als single verschenen ‘1st, 2nd & 3rd’ een geheide radiohit (mits voor airplay wordt gezorgd) en is ‘Head Over Heals’ een mooie ballad met een hoofdrol voor de zo kenmerkende cleane sound van gitarist Jacob Binzer.

De schuurpapieren stem van zijn broer Jesper heeft gedurende de jaren nauwelijks in kracht ingeboet en zijn teksten zijn, ook als vanouds, hier en daar hilarisch, maar ook af en toe serieus en diepgaand. De heerlijke koortjes die door langjarige D-A-D producer Nick Foss als een smaakmaker over de nummers zijn uitgestrooid klinken zo lekker als in de eighties, maar zijn tegelijk van deze tijd.

Het hoge niveau van het album kakt op de tweede helft ietsjes in. Zo vind ik het trage ‘Strange Terrain’ en het korte ‘Waiting Is The Way’ niet de allersterkste D-A-D nummers aller tijden. De mooie bluesy afsluiter ‘I’m Still Here’, waarin Binzer een brief schrijft aan zijn toekomstige zelf, maakt echter weer veel goed. Bandmascotte Molly keert op het artwork weer terug; deze keer als een satelliet in een baan om de aarde. Of is het toch een komeet op weg naar de aardkloot? Verzin het maar.

Naar Nederland komt D-A-D deze herfst vooralsnog niet, maar Duitsland is in november en december wel in het tourschema van de Denen opgenomen. Doe er je voordeel mee.