De productiviteit en werkethiek van Korpiklaani is enorm. Sinds ze in 2003 het debuut ‘Spirit Of The Forest’ uitbrachten, hebben ze het volgende decennium welhaast elk jaar een nieuw album uitgebracht en bovendien moeten ze één van de meest toerende band in de metalscene zijn. Vanaf 2012 is deze regelmaat geslonken tot elke drie jaar vers materiaal. Zo zijn we nu aanbeland bij het twaalfde studioalbum ‘Rankarumpu’ wat zoveel betekent als ‘tromgeroffel’ of een bepaald ritme. De Finse taal – de band schrijft nog steeds songs in de moedertaal – en men vindt daarvoor inspiratie vlak bij de deur, want Finland staat bekend om zijn prachtige natuur, mythen en legenden en… de sauna. Is het dan vreemd dat ‘Saunaan’ een ode is aan die hete plek ter verpozing en reiniging?

Korpkilaani heeft altijd een evenwicht gezocht tussen de uptempo deuntjes om te feesten en anderzijds eerder melancholische tracks die wat dieper beschouwend waren. Ditmaal wou men een vlot, snel album met voornamelijk opzwepende liederen die je een goed humeur bezorgen. Dat zal de fans van het eerste uur erg bevallen en bovendien werkt dat ook beter op de wereldwijde podia om de massa in beweging te zetten. Daarbij wordt de typische, ietwat ruwe zang van frontman Jonne Järvelä bijgestaan door heel wat folk melodieën op viool en accordeon. En daar hebben we iets nieuws te melden: Olli Vänskä – in het verleden bij Turisas een sterke persoonlijkheid op het podium – heeft nu permanent Tuomas op viool vervangen en het enthousiasme van deze ‘nieuwe kracht’ is aanstekelijk. Hij heeft al heel wat bijgedragen aan het schrijf- en opnameproces en laat een nieuwe wind waaien in de vertrouwde Korpiklaani clan. Onze clan van het woud wordt trouwens meer en meer een folk ensemble waarbij iedereen zijn steentje bijdraagt. Jonne heeft veel teksten geschreven, maar ook drummer Samuli Mikkonen bracht teksten (en arrangementen) aan. De twaalf songs trekken in sneltreinvaart aan je voorbij, maar let op de zwaardere riffs in ‘Mettään’ (even zelfs croonerzang) en het titelnummer dat inderdaad een speciaal ritme heeft, geniet van het catchy refrein in ‘Tapa Sen Kun Kerkeet’ (een song tegen de oorlog) of de strakke derde single ‘Orakkelit’, maar vergeet niet even stil te staan bij de enige weemoedige, kalmere tracks ‘Viikatelintu’ en uitsmijter ‘Harhainen Höyhen’. Het is een vlot nieuw album dat vertrouwd klinkt, maar anderzijds openstaat voor nieuwe summiere nuances, zodat het voor iedereen interessant blijft.