Het is moeilijk om de zaak te verpesten als je stoner/doom speelt. Meestal klinkt dit gewoon lekker en comfortabel, en het tweede album van het Italiaanse 1782 laat maar weer eens zien dat dit het geval is. De heren zijn nu met zijn drieën (voorheen was dit een duo) en hebben nu dus een klassieke line-up. Dit is niet het enige dat klassiek is aan 1782.

Kijk maar eens naar de geweldige cover van ‘From The Graveyard’, een simpele maar krachtige tekening die doet denken aan de jaren zeventig occulte uitstraling van Electric Wizard. Ik noemde deze band ook al in de recensie van 1782’s debuutplaat en alhoewel de vergelijking nog steeds wel van toepassing is (fuzzy stoner rock) heeft de band ondertussen een meer eigen geluid ontwikkeld. Nog steeds horen we zware, lekkere riffs die herhaald worden. Het is een heel stroperig geluid dat hier en daar subtiele wisselingen heeft. Dat is niet per se vernieuwend, maar zoals ik al aangaf, je kunt hier niet echt de mist mee ingaan.

En nu komt er iets grappigs: de vocalen vond ik op het vorige album vrij middelmatig. En dat is nog steeds zo, maar dit is wel iets dat kenmerkend is voor deze band. Dus waar ik dat eerst als een minpunt zag vind ik dat nu juist heel gaaf. Ik ga niet beweren dat Jus Oborn goed kan zingen, maar die heeft nog wel iets aanhankelijks. Marco Nieddu heeft dat niet, maar dat is juist wat 1782 anders maakt dan andere bands in dit genre. Ze zijn een soort van Quentin Tarantino onder de stoner/doom bands. Een beetje B, waardoor ze juist positief opvallen. En ik denk dat dat precies is wat 1782 probeert te bereiken, dus petje af! Als je van fuzzy en relaxed houdt (a la Red Eye), dan zou ik ‘From The Graveyard’ zeker aanschaffen.