Van de originele bezetting is natuurlijk alleen zanger/gitarist Dave Meniketti nog over, maar gitarist John Nymann en drummer Mike Vanderhule zijn al vele jaren Dave’s trouwe metgezellen tijdens de live-optredens. Bassist Aaron Leigh is relatief kort bij de band, maar heeft zeker een behoorlijke meerwaarde met zijn sterke spel, zijn sympathieke podiumpresentatie en zijn prima achtergrondvocalen.

Voordat Y&T het goed opgekomen publiek ging vermaken, was het echter aan het uit ons eigen kikkerlandje afkomstige Tricklebolt om de zaal op te warmen en dat deden ze met verve. Ik had de band al eens als support act van Uriah Heep gezien en toen wist de band een prima indruk achter te laten en dat deden ze op deze donderdagavond nog eens dunnetjes over. Het regenachtige weer en de hierdoor in grote getale aanwezige files op de Nederlandse wegen zorgde ervoor dat ik pas de grote zaal betrad toen Tricklebolt al begonnen was, maar ik heb echt genoten van het gedeelte van hun optreden dat ik nog mee kon pikken. De band had zichtbaar plezier op het podium en hun bluesy hardrock was zeker de moeite van het beluisteren en bekijken waard. Men beschikt met drummer Lars Spijkervet en bassist Daan Pen over een prima ritme-sectie, terwijl de interactie tussen het Hammond-orgel van Roy Scholten en beide gitaristen Tim Kampman en Bastian Pen de midden jaren zeventig helemaal doen herleven. Daarnaast beschikt laatstgenoemde, die ook de leadzang voor zijn rekening neemt, over een prima stemgeluid dat perfect past bij het Tricklebolt materiaal. Het nieuwe nummer ‘Backbite’ dat gespeeld werd, belooft in ieder geval veel voor de binnenkort te verschijnen nieuwe plaat. Tricklebolt zorgde zonder meer voor een lekkere opening van de avond en heeft zeker de potentie om uit te groeien tot een gevestigde naam in de vaderlandse scene!

Om kwart voor negen was het dan tijd voor de band waar alle aanwezigen in de grote zaal van Hedon voor gekomen waren en ze zouden weer garant staan voor ruimt twee uur heerlijke live-muziek. Als je het optreden start met ‘Hurricane’ kun je bij mij al niet meer stuk, maar er zou nog veel meer moois volgen. In het kader van hun vijfenveertigjarige bestaan had men het idee opgevat om van elk album in ieder geval één nummer te spelen en dus kregen we naast de bekende klassiekers ook de nodige verrassingen over ons heen gestort. Ondanks het feit dat de reactie van het publiek op deze wat onbekendere nummers niet altijd even enthousiast was, werd het zeker duidelijk dat ook de wat minder bekende platen zoals ‘Musically Incorrect’ en ‘Endangered Species’ ook wel degelijk de nodige klasse-nummers bevatten. Natuurlijk werden ‘Black Tiger’, ‘Don’t Stop Running’, ‘Mean Streak’, Midnight In Tokyo’ en ‘Rescue Me’ beter onthaald dan nummers zoals ‘21st Century’, ‘Face Like An Angel’ en ‘I Want Your Money’ maar dat had absoluut niets te maken met de kwaliteit van de uitvoeringen.