Y&T: On With The Show Documentary
“Y&T is een sympathieke band met een geweldig muzikaal cv en historie. Deze documentaire doet daar helaas onvoldoende eer aan.”
Het Amerikaanse Y&T al 45 jaar lang actief. Je hoeft niet veel fantasie te hebben om te snappen dat er dan wel het een en ander is gebeurd in die periode. Tijd dus om een documentaire in elkaar te zetten. Via de crowdfunding site Kickstarter werden in recordtijd de benodigde financiële middelen opgehaald. Het heeft al met al drie jaar geduurd voordat ‘On With The Show’ het levenslicht zag. De vijf en een half uur die de documentaire duurt maakt dit in speelduur allemaal wel goed, maar stemt de inhoud ook tot tevredenheid?
Door: Wim Rueter Ι 29 januari 2020
Verspreid over twee dvd’s geeft Y&T een inkijkje in dat wat hen de afgelopen 45 jaar allemaal overkomen is in hun carrière. De ondertitel luidt dan ook: ‘A true story of grit, passion, tough luck, glory and the relentless will to rock’. Het is nogal een mondvol. In de, lange, aanloop naar de release (de documentaire is overigens alleen via de website van de band verkrijgbaar) was de boodschap dat deze documentaire spectaculaire beelden zou bevatten. U kent het wel, het ‘never before seen footage’ verhaaltje. Alle bandleden en voormalig bandleden komen aan het woord. Hiernaast zijn er collega musici geïnterviewd die onvoorwaardelijk de lofttrompet spelen. Oud Van halen zanger Sammy Hagar en Eric Martin (Mr. Big) zijn hiervan de meest aansprekende namen, maar ook roadies, producers en dergelijke doen hun zegje. Er is zelfs een plekje ingeruimd voor ons aller Metal Mike van de Aardschok, waar hij verteld over de populariteit van de band in ons kleine kikkerlandje. Het geheel wordt aan elkaar gepraat door Eddie Trunk, een DJ met een voorliefde voor rock en metal. De eerste dvd bevat de documentaire, de tweede dvd bestaat uit portretten van de bandleden, fans en dergelijke.
De eerlijkheid gebied mij echter te zeggen dat deze documentaire een wat amateuristisch aandoend product is. De menu’s zijn wat klunzig en ouderwets te noemen. Het kartonnen klaphoesje voelt dunnig aan, en waar het artwork in de binnenzijde nog okay is, is de voorzijde bijna amateuristisch te noemen. Het ontwerp is ooit eerder als design voor een tourshirt gebruikt. Dit had toch allemaal beter gekund (of gemoeten). Waar de interviews met bijvoorbeeld de bandleden van prima kwaliteit zijn, zijn bijvoorbeeld een aantal interviews met producers via Skype gedaan en kwalitatief matig te noemen.
Het ‘never before seen footage’ deel valt erg tegen. Het zijn vaak wel interessante momenten (bijvoorbeeld beelden van de eerste show met drummer Jimmy DeGrasso in de jaren tachtig), maar meer dan snippets van gemiddelde YouTube kwaliteit wordt het nergens. Dit heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat niet alle rechten van Y&T materiaal bij de band zelf liggen, maar dit doet toch wel afbreuk aan het geheel. Het enige origineel overgebleven bandlid Dave Meniketti is het meest aan het woord en dat doe hij zeer onderhoudend. Niet lang na de opnamen voor de interviews overleden de originele drummer Leonard Haze en gitarist Joey Alves. Bassist Phil Kennemore was in 2011 al overleden. Persoonlijk geven de gesprekken met Haze en Alves mij een onbehaaglijk gevoel. Joey Alves is duidelijk in een zeer kwetsbare conditie. Een hersentumor, verslavingsproblemen en ernstige interne ziekte hadden duidelijk hun sporen en invloed nagelaten op de sympathieke gitarist die honderduit praat. Leonard Haze zijn aandeel bestaat uit twee afzonderlijk opgenomen interviewsegmenten. In het ene segment heeft hij nog een redelijk gezond voorkomen, maar het andere segment is zijn conditie navenant slechter. Hijgend en benauwd praat hij zich er doorheen, triest om te zien.
Als je geïnteresseerd bent in het wel en wee en achtergronden van Y&T gedurende 45 jaar, dan is deze documentaire interessant voor je. Verwacht je volledige live nummers, clips of dergelijke dan kun je deze schijfjes gerust laten voor wat ze zijn. Y&T is een sympathieke band met een geweldig muzikaal CV en historie. Deze documentaire doet daar helaas onvoldoende eer aan.
