Vrij verrassend kondigde Yes een nieuw hoofdstuk aan in de meer dan 50-jarige carrière van de band. Verrassend omdat het niet alleen al vrij snel na ‘The Quest’ (2021) volgt maar ook omdat datzelfde album nou niet bepaald indrukwekkend was. Als Yes connaisseur wens ik de band niets dan goeds maar durf wel objectief te zijn; van een drol kun je geen taart maken.

Hoe is het dan op ‘Mirror To The Sky’? De eerste nummers die op You Tube als singles verschenen (‘Cut From The Stars’ en ‘All Connected’ boden gelukkig wel wat hoop. Wat meer up tempo en door het Chris Squire-erende basspel van Billy Sherwood kwam het wat gedrevener over. Toch wel een beetje een opluchting. Wanneer een album door een bandlid (Steve Howe) wordt geproduceerd is er een grotere kans op tunnel vision, dat was op ‘The Quest’ soms pijnlijk duidelijk. Howe heeft het voor dit album wat beter in beeld gehad, waar Yes vooral bekend en beroemd om is. Maar toch is er een groot gemis en dat is de afwezigheid van dé Yes stem; Jon Anderson.

In meerdere recensies die ik al las wordt verkondigd dat de huidige zanger Jon Davison klinkt als Jon Anderson. Nou, nee dus. Davison zingt overwegend met kopstem en gaat regelmatig net té hoog waardoor de impact en scherpte uit beeld raakt. Ik begrijp dat Yes een Anderson-achtige stem wenst te behouden maar voor mij werkt het niet. De nummers zijn dan wel wat beter opgebouwd, wanneer Davison met zijn (te) lichte stem in beeld komt haak ik al bijna af. In het nummer ‘Luminosity’ heeft hij moeite met het tempo zelfs en lijkt soms uit de bocht te vliegen. De man is een sympathieke frontman en erg aardig, voor mij moet een Yes zanger echt wat meer te bieden hebben. Mijn punt is in ‘Living Out Their Dream’ meteen bewezen wanneer Davison met een lagere intonatie zingt en dan komt het lekkere prog rock nummer echt tot zijn recht.

Yes verloor vorig jaar drummer Alan White en zijn plaats is ingenomen door Jay Schellen die al eerder met de band toerde. Hij past naadloos in de huidige stijl van Yes en vormt met Chris Squire opvolger Billy Sherwood een fijne en solide basis.

Het magnus opus van dit album is het titelnummer; ‘ouderwets’ lang (13:54) en is het beste stuk muziek van de band van de laatste pakweg 10 jaar. Komt ook omdat Steve Howe meezingt. Hij is geen top zanger maar zijn stem is als backing toch ook een element uit de Yes geschiedenis. Zijn gitaarspel is dat nog veel meer en dat hij één van de hoofdrollen pakt is dan ook niet gek. Zijn sound is super herkenbaar en voelt vertrouwd, zoals het heurt. In ‘Mirror To The Sky’ ook een belangrijke rol voor een orkest en dat is opmerkelijk. Het was immers Steve Howe die grote moeite had met het album ‘Magnification’ uit 2001 waar Yes samenwerkte met een klassieke componist. Hij wist zich niet goed raad als gitarist. Nu wel dus.

Het nummer ‘Unknown Place’ komt wat aan elkaar geplakt over, alsof de leukere stukjes uit wat jam sessies ervoor zijn gebruikt. ‘One Second Is Enough’ zou niet misstaan op een Asia plaat, voor Yes net wat te licht. Het afsluitende ‘Magic Potion’ heeft ook dat jam-gevoel en had ook weggelaten kunnen worden.

Al met al krijgt Yes anno 2023 van mij een voldoende maar zoals vroeger de onderwijzer(es) op het rapport weleens aangaf; ‘Yes kan beter!’ En ik weet hoe.