Het Belgische Wound Collector is een vier-mans formatie, afkomstig uit Mesele (een klein plaatsje tussen Antwerpen en Terneuzen in). De band is het geesteskind van saxofonist en componist Peter Verdonk. Verdonk heeft als saxofonist opgetreden met acts als Thelema Trio, Manngold De Cobre, The Rhythm Junks en De Pandoering. Toch kruipt het bloed bij hem waar het niet gaan kan … death metal! Daartoe werd Wound Collector in het leven geroepen. In 2018 bracht het viertal ‘Eternal Bloodcult’ uit, twee jaar later is het tijd voor een nieuw album: ‘Depravity’.

Wound Collector speelt death metal en onderscheidt zich vooral door het gebruik van een saxofoon. De voorliefde voor het blaasinstrument kan Verdonk ook hier niet onder stoelen of banken steken. Nu zijn er veel meer bands binnen de metal die een saxofoon gebruiken (Napalm Death’s ‘Everyday Pox’, Pan.Thy.Monium, Rivers Of Nihil, The Last Of Lucy) om maar wat te noemen, maar dan gebeurt het vaak een stuk subtieler dan dat in de muziek van Wound Collector het geval is. Op ‘Depravity’ danst de saxofoon voortdurend door de tracks heen en eist daarmee een hoofdrol voor zich op (‘Death By Guillotine’, ‘War And Slaughter’ … waar eigenlijk niet?). Nu is een saxofoon natuurlijk net als gitaren en drums gewoon een instrument en zou het op zich helemaal niet hoeven te misstaan. Op ‘Depravity’ lijkt alles echter zo om de saxofoon heen te draaien, dat het ten koste van alles en nog wat gaat. Een gitaarsolo is een rariteit geworden omdat de saxofoon volledig in beeld moet, maar al te vaak zijn de tracks ontkleed van intensiteit en rauwheid (‘Inherit The Crown’), het tempo is vaak aan de lage kant en het drumwerk en de bedompte vocalen kunnen nauwelijks tot niet overtuigen. Neem de saxofoon weg, en er blijven te schrale, kille, zielloze composities over. Daar kan zelfs het gebruiken van een gedeelte uit het intens mooie gedicht ‘In Flanders Fields’ (‘In Flanders Fields’) niets aan veranderen.

Niets mis met het inbouwen van ongebruikelijkere instrumenten binnen metal, maar als het inbouwen ervan ten koste van allerlei elementen gaat, is de aantrekkelijkheid voor mij snel vervlogen. Dit ‘Depravity’ kan helaas geen moment overtuigen; een gebrek aan kwaliteit is het struikelblok. Liefhebbers van Candy Dulfer kunnen hier wellicht hun hart aan ophalen, liefhebbers van rauwe, brute death metal moeten hier met een grote boog omheen lopen..