Het ijle geluid van een theremin en de beelden van Tibetaanse sky burials, twee redenen waarom de show van de Belgische band Wolvennest op Roadburn 2019 nog altijd in mijn geheugen gegrift staat. Niet de enige redenen overigens, de integrale opvoering van het album ‘Void’ was er een om in te lijsten. In maart vorig jaar, op het moment dat de wereld krakend tot stilstand kwam, sloot het gezelschap zich op in de studio om een vervolg op ‘Void’ op te nemen. Een jaar later staat de wereld nog steeds stil en brengt Wolvennest met ‘Temple’ licht in de duisternis waarin we met zijn allen verkeren, al is dat misschien niet helemaal de juiste omschrijving voor een album dat van alles is, behalve vrolijk.

‘Temple’ is in de eerste plaats een hele zit. Een klassiek dubbelalbum volgens de vinyldefinitie, bijna tachtig minuten verdeeld over acht lange nummers die allen zijn opgebouwd volgens het gekende Wolvennest stramien: een mix van blackgaze gitaren, krautrock-motorik, bezwerende synthesizers en gedragen vocalen in het Engels, Arabisch en Frans. Het resultaat is een vorm van occulte ambient black metal die zonder meer uniek is. Ogenschijnlijk doelloos zwalkende gitaarloopjes die een vrij massieve wall of sound vormen, worden gecombineerd met de doffe klappen van drummer Bram Moerenhout, over wie de geest van John Bonham vaardig is en niet te vergeten de hypnotiserende toverspreuken van zangeres annex toetseniste Shazzula. De resultaten van dit alles hinken een beetje op twee gedachten. De langzame nummers hebben de neiging om wat stroperig de gehoorgang in te kruipen. Doordat het accent is gelegd op de unheimische sfeer is hier en daar vergeten dat een song ook een zekere spanning moet hebben. Als alle puzzelstukjes in elkaar passen ontstaat een (zwarte) magie die alleen de meest gevoelloze cynicus onberoerd laat en is ‘Temple’ de ideale soundtrack van een klassieke horrorfilm.

In ‘Succubus’, een van de absolute prijsnummers op ‘Temple’, wordt de show gestolen door de koning der neerslachtigheid, de reïncarnatie van Johnny Cash, Leonard Cohen, Peter Steele en Ian Curtis in één persoon, King Dude. ‘Succubus’ is in vele opzichten een op en top King Dude nummer, vol geëxalteerde doodspoëzie, maar dan met een uitgebreide (metal) band als begeleiding in plaats van de spaarzame instrumentatie zoals die op King Dudes platen te horen valt. Wanneer tweede vocalist Déhà de microfoon weer overneemt voor het in alle opzichten als een opvullertje klinkend ‘Disappear’ is het net alsof we naar een via een tijdmachine naar het nu verplaatst Sisters of Mercy luisteren. Een gothic niemendalletje om de vier plaatkanten vol te maken en ons op te warmen voor de majestueuze afsluiter ‘Souffle De Mort’, een op muziek gezet ritueel met tribale percussie, eindeloos meanderende gitaarsolo’s en vooral het bewijs dat Frans niet uitsluitend de taal der liefde is. Shazzula gromt, gilt en declameert haar bezweringen op een dusdanig vuile wijze dat je er nog net niet bang van wordt.

‘Temple’ is misschien niet het overrompelende meesterwerk geworden dat ‘Void’ was, een goed en meeslepend album is het niettemin. Het is een album waarin je je, mits in de juiste stemming, compleet kunt verliezen. Nuchter bekeken was het wellicht beter geweest om het weelderige muzikale coronakapsel terug te snoeien naar twee klassieke plaatkanten. Wellicht dat er dan een gelijkwaardige opvolger voor ‘Void’ tevoorschijn was gekomen. Nu is het een beetje teveel van het goede.

In april wordt ‘Temple’ door Wolvennest live in een leeg 013 gespeeld tijdens het Roadburn Redux festival. Zelf hierbij aanwezig zijn gaat helaas nog steeds niet, wel is het mogelijk om via een livestream alles te volgen.