Het Zweedse Wolfbrigade is al ruim twee decennia – de eerste jaren daarvan onder de naam Wolfpack – een begrip in de wereld van de luide muziek en hun tiende album, dat deze maand uitkomt, laat horen dat de band nog geen enkel teken van slijtage toont. Mooi, want dit briljante album voegt iets moois toe aan onze wereld.

De band gaat er gelijk met gestrekt been in als opener ‘Sum Of All Vices’ zonder enige nuance de spits afbijt en met een gewelddadige hardcore insteek alle remmen losgooit. Diezelfde remmen doen het dan vervolgens ook niet meer want het ene korte, snelle, agressieve nummer na het andere wordt aan elkaar gebreid. Zware bas, strak drumwerk en vette riffs vormen een muur van geluid waar een protesterende tractor zich nog tegen kapot zou rijden. Ik begon wel met het zeggen dat deze muziek geen enkele nuance kent, maar ik wil daar toch een beetje op terugkomen: de nummers overlappen namelijk met enige regelmaat met meer traditionele heavy metal. Dit uit zich in strak duo gitaarspel en korte maar spetterende gitaarsolo’s. Hierdoor ontstaat een geluid dat heel goed te pruimen is en bovendien een stuk interessanter is (naar mijn mening) dan enkel hard gebeuk.

Wolfbrigade flirt – hoe kan het ook anders met “wolf” in de naam – ook op slinkse wijze met black metal door sommige tracks te voorzien van een fijne laag tremolo picking en al die invloeden tezamen geven dit album een behoorlijke diepgang en meer dan genoeg om te ontdekken.’The Enemy: Reality’ is als een allesvernietigende atoombom die op de aarde wordt gedropt en daar van alles wegvaagd met puur sonische golven. Alles dat overblijft als de rook, na bijna een half uur, optrekt zijn die mensen die metal genoeg zijn om Wolfbrigade aan te kunnen.