Goedemorgen! Hoe staat het er voor aan de overkant van de oceaan?
Tatiana: Nou, het zijn vrij ongebruikelijke en vreemde tijden aan deze kant, maar dat geldt voor de hele wereld. Deze tweet die ik las somt het ongeveer wel op: “2020 voelt aan als de conclusie van een spannende serie!” hahaha. Van pandemie tot sociale onrust, het staat hier in de VS letterlijk in de fik. Dat gezegd hebbende is het zowel hartbrekend als hoopvol.

Qui: Elke dag brengt weer een nieuwe emotie, het is hier echt een gekkenhuis. Ik hou er van te zien hoe mensen samenkomen tijdens een wereldwijde pandemie, maar de wandaden die dit mogelijk hebben gemaakt vind ik walgelijk. Soms vergeet ik dat ik een baan had of dat ik in een band zit.

‘Vernal’ is jullie eerste langspeler; hoe is het om een album uit te geven in een tijd van geen optredens en veel digitale muziek?
Nate: Ondanks dat het album goed is ontvangen, hoop ik dat de muziek mensen in staat stelt om dingen los te laten en er ontspanning in te vinden. Misschien wordt er dan een dieper begrip van de muziek bereikt en heeft het een positieve impact. Dit is een uniek tijdperk, maar de boodschap blijft hetzelfde: benoem je lijden, vind kracht, zet je er overheen en voel de heling.

Lev: Het is interessant. Meestal wanneer je muziek uitgeeft is er een groots gevoel van opwinding en angst. Er is altijd zoveel te doen dan, maar nu voelt het alsof we in een periode van rust zijn aangekomen. Iedereen in Witching is gewend aan wat er normaalgesproken bij komt kijken, maar nu gebruiken we onze kennis om te hergroeperen in een tijd van gekte.

Tatiana: Het is zeker onecht en anders. Ik denk dat we allemaal aangenaam verrast zijn door de hoeveelheid betrokkenheid die er bij het album was, ook al is het vooral een digitale uitgave zonder opvolgende shows. We zaten al een hele tijd op dit album te broeden en ik kan wel zeggen dat er een collectief, spreekwoordelijk gewicht van onze schouders af gevallen is. We zijn vooral erg blij dat deze muziek nu wereldwijd is.

Qui: Over een aantal jaar zal ik terugkijken en zeggen: “We zijn een band die tijdens COVID-19 een album hebben uitgegeven, en het was geweldig.” De hoeveelheid communicatie die we tijdens dit hele gebeuren met mensen hebben gehad is hartverwarmend. Mensen leggen op verschillende manieren contact en ik denk dat wij als jonge band in staat zijn geweest ons aan te passen en te veranderen in deze omgeving. Bedankt iedereen die het album heeft aangeschaft en bedankt als je ons tagt terwijl je onze muziek luistert.

Jullie zijn begonnen als een blues-based groove band en hebben jullie geluid ontwikkeld tot wat we op ‘Vernal’ horen. Dat is nogal een contrast.
Nate: Onze eerste EP is zeker meer blues georiënteerd, het staat voor wat we waren als band en als individuen. We waren net begonnen met muziek maken en ik was net van de drugs af en probeerde iets positiefs te doen voor mezelf. Het was een rauwe uitstorting van emoties die een thuis vond in bluesachtige ritmes. Het was diep en oprecht en opende uiteindelijk mijn (onze) ogen om te zien waartoe we in staat waren. ‘Vernal’ is ingewikkelder, donkerder en agressiever, maar is nog steeds die uitstorting van emoties en een logische evolutie van onze muziek.

Lev: Het is grappig om onze muziek als blues-based te beschrijven, ook al vind ik dat helemaal niet erg. Toen we Witching begonnen zouden we eigenlijk een dertien in een dozijn sludge-doom band zijn. Één van de eerste nummers die ik schreef ging over een gebroken bong, haha. Ik ontken niet dat we in het begin wat blues-groove hadden maar naarmate we elkaar beter leerden kennen als muzikanten en personen brachten we meer invloeden samen en zijn we het label blues wel ontstegen. We hebben allemaal een andere achtergrond en hoe meer muziek we maken hoe meer we ontdekken over elkaar en onszelf. Ik vind het mooi dat mensen nog steeds kunnen horen waar we ooit begonnen zijn muzikaal.

Tatiana: Toen het idee van deze band vorm begon te krijgen waren we gericht op een Doom-geluid, wat over het algemeen gebaseerd is op bluesachtige groove. Vaak wat simpeler in technisch opzicht, maar echt afhankelijk van gevoel. Toen de lineup compleet was zijn we in zo’n noodvaart nummers gaan spelen dat het duidelijk werd dat we veel meer konden en dat doom-geluid was een opstapje naar andere dingen. We schreven steeds meer technische nummers maar hielden wel de emotie in de muziek. Het was een organisch proces dat zich ontwikkelde tot wat je nu op ‘Vernal’ hoort.

Jullie hebben dit album zelf uitgegeven. Ik zie dat steeds vaker, vooral bij nieuwe bands. Is het makkelijk om te doen? En wat zijn de voordelen hiervan?
Tatiana: Er zitten voor- en nadelen aan en ik denk niet dat het makkelijk is. Er zit veel moeite en denkwerk in het proces, maar de vrijheid om te doen wat we willen doen wanneer we dat willen doen is echt heel fijn. Recentelijk tijdens de burgerlijke onrust in de VS naar aanleiding van Black Lives Matter, dat begon met het tragische overlijden van George Floyd en Breonna Taylor, konden we in de eerste week van ons album al doneren aan goede doelen. Dit vonden wij allen belangrijk en als we bij een label zaten hadden we dit misschien niet zo kunnen doen. Natuurlijk hoopte ik ook dat we door een label opgepikt zouden worden, maar de muziekindustrie is zo’n ander dier tegenwoordig en niet zoals eerst, toen je eigenlijk alleen maar kon verkopen als je een contract had. Ik denk dat we door het zo te doen waardevolle ervaring hebben verkregen.

Qui: We wilden dit allemaal laten gebeuren en dus geschiedde. We hebben vrij lang gedaan over dit album omdat we wilden dat het perfect was, maar uiteindelijk realiseerden we ons dat we het naar buiten moesten brengen zodat we als team verder konden. Ik denk dat als je in kunst gelooft het vanzelf een manier vindt om zich kenbaar te maken. En het geld dat je als band verdient zou ik niet in de kroeg opmaken.

Wat vinden jullie van K-pop?
Tatiana: K-pop is niet te stoppen, het is de shit.

Qui: Ik kan geen enkele K-pop band opnoemen.

De muziek op ‘Vernal’ klinkt als een samensmelting van verschillende soorten muziek; het voelt heel organisch aan, alsof het spontaan is ontstaan. Wat heeft jullie muzikaal geïnspireerd en hoe hebben jullie dit gevormd tot iets eigens?
Nate: Muzikaal teren we voornamelijk op onze eigen ervaring. Tijdens het schrijven laat ik mijn geest alle kanten op gaan, soms is er iets binnen in me dat naar buiten wil maar zich niet in woorden laat vangen. En dat is precies waar de muziek van Witching vandaan komt. In dat opzicht is het inderdaad een samensmelting van ervaringen en invloeden, vooral voor mij. Wat muzikanten betreft die vind ik ons geluid beïnvloeden, denk aan Electric Wizard, The Black Dahlia Murder, Monolord, Opeth, Mastodon, Behemoth, At The Gates en Cough.

Lev: We hebben allemaal een verschillende muzikale start en een andere smaak. Ik probeerde eigenlijk nummers te schrijven die klonken als wat Nate deed terwijl ik wel nog naar mezelf luisterde en mijn handen hun eigen ding liet doen. Voor we op gingen nemen luisterde ik veel technische en death metal, maar ook jaren zeventig folk rock. Ik stuiterde ergens tussen Seals & Croft en Death, en Carole King en Archspire. Hetgeen een directe inspiratie voor me was waren de bandleden van Witching zelf. We werken erg goed samen en naarmate we elkaar beter leren kennen weten we op elkaars krachten in te spelen.

Tatiana: We hebben allemaal onze eigen stijl en invloeden en ja, we houden allemaal van metal, maar daar stopt het niet. Iedereen brengt eigen invloeden, zoals jazz, hip-hop, indy rock, post rock, punk, hardcore en klassiek, en dat kleurt onze composities wel degelijk. Muzikale elementen worden gecombineerd en daardoor zijn we moeilijk in een hokje te plaatsen. Ik denk dat we erop gericht zijn gevoelens en emoties dicht aan het hart te laten. We kunnen zwaar en progressief uit de hoek komen, sludgy en blackened, maar er is altijd een vorm van emotie.

Jacqui zegt dat ‘Vernal’ een reflectie is van dingen uit het verleden die ze nooit echt heeft kunnen verwerken tot ze ouder werd. Dat is interessant, ook omdat ik zelf het één en ander te verwerken had. Kun je hier meer over vertellen?
Qui: Het is raar om over deze dingen te praten. Van buiten ben ik een gelukkig persoon, vooral positief. Vrienden zeggen dat ik een kameleon ben en ik ben er nog niet over uit of dat iets goeds of iets slechts is. Ik leer te overleven omdat ik me nooit echt op mijn gemak voel. Het ging tot voor kort niet goed met mij, ik ben veel vrienden verloren omdat ik dingen deed die ik toen niet als zelfzuchtig zag. Ik schaamde me dood, schuldgevoelens waren als een uniform voor mij. Ik had hulp nodig en ik wist niet hoe ik die moest krijgen. De mensen om me heen gaven geen steun en ik neem ze dat ook niet kwalijk. Jaren van verstoppen voor en wegrennen van mijn problemen zorgden ervoor dat ik in nare en verkeerde relaties terecht kwam. Dat werd allemaal steeds erger en ik kwam in heel wat traumatiserende gebeurtenissen terecht. Ik kan niet echt zeggen wanneer ik stopte met zelfmedelijden hebben en mezelf weer in vorm begon te schoppen. De mensen in deze band hebben daar een behoorlijke bijdrage aan geleverd. Atijd maar dronken zijn is echt heel kut, en ik weet dat sommige mensen die dit lezen denken, “Jacqui, je drinkt toch gewoon?”, maar ik ben in elk geval gestopt met in de ochtend gaan drinken, haha. Mensen die misbruik van je maken zijn trouwens ook kut. Ik ben degene die alle teksten schrijft en ik moest ergens beginnen, maar had geen flauw idee wat ik aan het doen was. Ik ging diep naar binnen en moest door alle geblokkeerde ervaringen heen voordat ik in staat was iets te schrijven waar ik, en hopelijk ook anderen, iets aan heb.

Tatiana: Ik kan niet voor Jacqui spreken maar ik kan uit persoonlijke ervaring van zelfontdekking zeggen dat om door moeilijke, ongemakkelijke gevoelens, traumas en issues heen te komen je ijverig moet zijn en hard moet werken. Bovenal heeft het tijd nodig. Onze cultuur is daar niet op gebouwd, we verwachten een makkelijkere, zachtere manier en negeren de diepte van gevoelens terwijl we troost zoeken op andere manieren. Kapitalisme leert ons om te shoppen en onze troost te kopen. We worden langs vernietigende gangen geleid, zoals drugs, losbandigheid, te veel eten, onszelf uithongeren, anderen en onszelf pijn doen. Er zijn meer dan genoeg gezonde manieren om met dingen om te gaan, de één formeel zoals therapie, de ander op jezelf, zoals meditatie en een geestelijke zoektocht, of, zoals met deze band, een creatieve outlet zoals muziek maken. Dat kan een enorm catharistische uitwerking hebben tijdens de zelf-ontdekking of verwerking.

En dan op een gegeven moment, beeld ik me in, ontdek je dat muziek een hulp is in het verwerken van dingen. Ik heb ooit de muziek van Amenra beschreven als een doucheputje waar alle negativiteit doorheen spoelt die zich had opgestapeld in mijn wezen. Wat was de emotionele en muzikale reis die hierheen heeft geleid?
Qui: Grappig dat je Amenra noemt want de eerste keer dat ik ze live zag had ik het gevoel dat ik een uitdrijving, een excorcisme beleefde. Ik weet niet helemaal wat hun boodschap is, maar ik voelde het optreden totaal. Het was spectaculair en naderhand wilde ik meer! Terugkijkend voel ik me een beetje kinderachtig, als ik door de teksten van onze EP blader. Ik had toen echt geen idee waar ik mee bezig was. Ik was mijn plek aan het vinden, als zangeres, en die EP stond dat toe.

Ook al heeft het donkere thema’s. ‘Vernal’ is geen negatief album. Het gaat ook over het vinden van hoop en kracht.
Nate: Het overwinnen van lijden is onze boodschap als band. Als je niet door de miserabele dieptes worstelt is er ook niks om over te zingen. Geen ervaring, geen lijden en geen genezing.

Lev: Voor ons komt de combinatie van lichte en donkere gevoelens als een verlossing. In het verleden had ik geen goede wijze om om te gaan met dingen en werden erge dingen alleen maar erger. Dit album is de manier waarop een heleboel opgekropte energie vrijkomt, voor ons allemaal en op verschillende manieren. Het is een positieve ervaring voor ons omdat het ons liet schreeuwen naar de wereld dat we er zijn, en we hebben een muur aan versterkers om iedereen ook daadwerkelijk te laten weten dat we hier zijn.

Tatiana: Het woord doorzetten komt bij mij naar voren. Door te worstelen vinden we kracht en als we doorkrijgen dat wat ooit zo permanent leek niet langer voor altijd is, krijgen we hoop voor de toekomst. Wat ooit onoverkoomaar leek is overwonnen. De grootste veranderingen komen door deze donkere en moeilijke tijden.

Gezien dit alles, kun je iets meer zeggen over de titel van jullie album?
Nate: Gezien de equinox, ‘Vernal’ is iets dat de luisteraar door een soms geweldadig en ruw landschap loodst om momenten van duidelijkheid en schoonheid te beleven. Zoals een kille winter een mooie lente voorspelt.

Tatiana: De vernal equinox is dat magische moment waarop we ontdooien van de dodelijke naweeën van de winter en ons klaarmaken voor de lente en een wereld vol van leven.

Als ik aan Amerika denk, denk ik aan pizza en hamburgers. Ik ben er van overtuigd dat de Amerikaanse keuken rijker is dan dat. Wat zijn dingen die we enkel in Philadelphia kunnen vinden?
Nate: Hardena!

Lev: Om eerlijk te zijn heb ik het opgroeien hier in Philly vooral als een smeltpot gezien. We hebben wel de cheesesteak, maar om echt unieke Philadelphia gerechten te noemen, dan moet je gewoon hier naar de restaurants gaan. Er zijn hier zoveel verschillende mensen dat je echt alle soorten voedsel die je wilt hier kan vinden. Shout out naar Hardena, Redcrest Chicken en Kai Sushi!

Tatiana: Philadelphia staat gelijk aan cheesesteaks, zachte pretzles en waterijs. Dat zouden ons voedsel mascottes zijn. Dat gezegd hebbende denk ik dat we een verborgen edelsteen zijn en een enorme, culinaire cultuur hebben. We hebben pak-het-uit-de-muur restaurants en haute cuisine en alles daar tussenin en een samensmelting van culturen die ons een geweldige kans geeft onze smaakpapillen en buikjes te verwennen.

Qui: Hardena, echt wel!!

Miles: Philly heeft een mooie, hilarische food scene die ontstaan is door arme immigranten gemeenschappen die al eeuwen onderdeel zijn van deze samenleving. Ik wil heel graag zeggen dat we vooral de sandwich cheesesteak waarderen. Ribeye steak die papierdun is gesneden, kaas (normaalgesproken Amerikaans, zoals Provolone of Cheese Whiz), gefrituurde uien op een lange, Italaanse baguette. Dit bestaat al sinds de jaren dertig, veertig en is waar Philly vooral bekend om is. Dan hebben we nog de Hoagies, wat hetzelfde is als wat een boel andere gebieden een sub of een hero noemen. Wederom een baguette waarop we twee of drie Italiaanse delicatessen gooien, een kaas, sla, tomaat, ui en hete pepers, zoals veel mensen het graag hebben.

De Roast Pork Sandwich is echt iets Italiaans, maar iedereen houdt er van. Het is een langzaam klaargemaakt stukje varken dat in dunne plakjes is gesneden, gecombineerd met provolone kaas en broccoli. Deze is echt ondergewaardeerd in de Philly sandwich cultuur. En dan is er nog scrapple. Dit komt van de Amish gemeenschap in Pennsylvania maar is alom geliefd. Het is een product gemaakt van de dingen die niet in de worst belanden. Het is rechthoekig in vorm en wordt gewoon op de grill gegooid. Om het makkelijk te omschrijven zeggen we altijd “Alles behalve de OINK.”.

Wat is de verbinding tussen Witching en de American Foundation for Suicide Prevention? Enig advies voor mensen die zelfmoord gedachten hebben?
Lev: Iedereen van ons heeft geleden door zelfmoord en omdat de National Foundation for Suicide Prevention goed werk levert vonden we dat een belangrijke zaak om aan te doneren. Wees eerlijk. Het is echt eng, maar je moet eerlijk zijn en door die angst heen drukken. Het is kut, maar de mensen die zeggen dat je uit moet reiken en moet toegeven als je dat punt bereikt, die mensen doen het meeste werk. Het advies dat ik geef is, wees eerlijk over je depressie. Het is één van de moeilijkste dingen die je kunt doen, maar als je iemand vindt waarmee je hierover kunt praten dan is dat superfijn.

Tatiana: Zelfmoord en verlies zijn dingen waar wij allemaal mee te maken hebben gehad, het is iets waar we nauw bij betrokken zijn. We hebben zowel familieleden als naasten verloren door zelfmoord, we hebben vrienden en geliefden door meerdere zelfmoordpogingen heen geholpen en onze gemeenschap heeft verschillende ervaringen door depressie. Mentale gezondheid blijft een stigma en alhoewel er veel vooruitgang is geboekt blijft het moeiliijk om jezelf te uiten. Vind de juiste mensen en steun ze, een veilige plek hebben is zo, zo belangrijk.

De voorkant van het album is bijzonder interessant.
Nate: Ik zie het altijd als dat de persoon verblind is door wat er groeit, maar dat er van binnen hoop groeit in de vorm van een roos. In de strot.

Tatiana: Wat er op de oppervlakte gebeurt is niet wat er echt gebeurt. Er is een diepte en emotie hier, in alle lagen van ervaring.

Qui: Alex Eckman-Lawn heeft hier echt de perfecte album art gemaakt. Bekijk alsjeblieft ook zijn andere dingen! Hij komt uit Phlly en is een plezier om mee samen te werken. Het is fantastisch hoe hij het album begreep zonder dat hij ooit de teksten heeft gelezen. Volgens mij hebben we een slecht telefoongesprek gehad over ‘Lividity’ en heeft hij het vanaf daar zelf bedacht.

Bedankt voor het beantwoorden van onze vragen!
Tatiana: Dit was één van de beste set vragen die we tot nu toe voor onze kiezen hebben gekregen. Doortastend en interessant: dankjewel!

Qui: Bedankt dat je ons album tof vindt! Blijf veiig en fuck Trump!