Andy Powell kan er maar geen genoeg van krijgen. Ik ben de tel allang kwijt maar met ‘Coat Of Arms’ brengt de Engelse band hun zoveelste album uit, edoch het is hun eerste album voor het Steamhammer/SPV label, waarvoor ze vorig jaar tekenden. Al vanaf het debuutalbum uit 1970 was de band vrij succesvol maar de definitieve doorbraak volgde na de release van ‘Argus’ in 1972. Kenmerkend voor de muziek van de Britse rockers zijn – inderdaad, nu nog steeds – de dubbele gitaarpartijen de typische Keltische invloeden in de songstructuren en de altijd prachtige melodieën.

De gitaarpartijen worden tegenwoordig verzorgd door Powell en ene Mark Abrahams, opvolger van Muddy Manninen, die uit de line up verdwenen blijkt te zijn. Niet dat je dat meteen hoort; opener ‘We Stand As One’ laat meteen het vintage geluid van Wishbone Ash horen: gitaar georiënteerde, vrij relaxte, rockmuziek, die bol staat van de melodie. Dat geldt nog meer voor het navolgende titelnummer waarin de gitaren nog prominenter aanwezig zijn in zowel de riffs als in de lange, rustige dubbele gitaarsolo. En zoals ik al vaker heb gezegd: die wat luie vocalen van Andy Powell passen ook perfect bij de muziek van de vier heren. Heel fijn is ook de ballade ‘Floreana’, waarin de gitaren zich heel subtiel een weg banen middels breed uitwaaierende melodieën.  De beste track is ‘It’s Only You I See’ dat zowel qua structuur als qua geluid tot het beste hoort wat de band ooit opnam. Wat een prachtige gitaarpartijen worden hier over ons heen gestrooid. Altijd met gevoel, bol van de melodie. Zo herkenbaar ook. Heel fijn vind ik ook ‘Consider Me Now’, een typische song van een Engelse band. Ik realiseer me dat het songmateriaal van dit album niet altijd even sterk is (‘Empty Man’, ‘Back In The Day’) maar doordat de gitaarsolo’s altijd van de buitencategorie zijn, haalt elke song uiteindelijk een voldoende.