Met het tweeluik ‘The Valley’ en ‘Kin’ verwerkte zanger Phil Bozeman veel van zijn jeugdtrauma’s in de teksten, waardoor de band een melodramatische kant liet zien. Hoewel grunten en brullen nog steeds aanwezig waren, was er ook ruimte voor zachte en kwetsbare zangpartijen. Dit tweeluik werd afgesloten met de liveplaat ‘Live In The Valley’, waarmee de band een hoofdstuk afsloot.

Het nieuwe album ‘Hymns In Dissonance’ draait om een cultist die waardige mensen verzamelt om zich bij zijn sekte aan te sluiten. Whitechapel verkent hiermee de donkerste plekken van de menselijke geest. Melodramatische passages ontbreken op dit album, vooral omdat Phil Bozeman experimenteerde met hogere tonen in zijn zang en schreeuwen. Zijn kwetsbare zangpartijen zijn volledig afwezig. Denk aan de verwoestende orkanen die onze wereld de laatste jaren hebben geteisterd; die kracht komt vrij uit zijn stembanden.

‘Prisoner 666’ begint zacht en dreigend, om vervolgens uit te barsten in een allesvernietigende deathcore orkaan. Intense grunts en lange schreeuwen worden afgewisseld, waarbij Phil alle dieptes van zijn keel en kronkels van zijn stembanden benut. Zware breakdowns worden afgewisseld met snellere passages. Het titelnummer ‘Hymns in Dissonance’ is een van de meest krachtige en snelste Whitechapel-nummers ooit. Het album bevat alle elementen die deathcore tot een van de meest extreme stijlen in het genre maken: putjesgrunt, daverende blastbeats, en meer.

Zelfs in het tragere ‘A Visceral Retch’ blijft de dreiging voelbaar. Halverwege krijg je met het korte ‘Ex Infernis’ een intermezzo met ritmische drums en keelzang, waarna het weer stevig doorgaat. ‘Nothing is Coming for Any of Us’ combineert pig squeals met hoge schreeuwen en logge breakdowns, eindigend met melodieuze polyfone gitaren.

Wie dacht dat Whitechapel na ‘The Valley’ en ‘Kin’ de melodieuze kant op zou gaan, wordt hier op zijn plaats gezet met het deathcore-album van het jaar 2025.