Metal never rusts! Hangt van het metaal en de omgeving af zegt de scheikundige in mij, maar het deel muziekliefhebber is het er zonder meer mee eens. ‘Metal Never Rusts’ is namelijk het nieuwe album van een van die oude bands die nog altijd gepolijst en roestvrij is, White Skull uit Italië. Dit is een band die deze kreet ook gerust mag gebruiken, want ze zullen zich nooit vast laten roesten in een herhaaltrucje! Hun vorige album ‘Will Of The Strong’ schopte het mede daardoor destijds tot een van mijn favoriete platen van 2017 en uiteraard maakt dat extra benieuwd naar hun nieuwste album. Zal het de band lukken om weer met zo’n spetterend en dynamisch stuk muziek op de proppen te komen?

‘Hammer On Thin Ice’ is in ieder geval niet de sterke opener waar je op zou kunnen hopen. Het zijn voornamelijk de vreselijk geforceerde vocalen van Federica die hier de pret drukken en dat ondanks de vermakelijke teksten. Het is eigenlijk pas bij nummer drie, het Running Wild-achtige ‘Skull In The Closet’ dat ik er weer echt de schik in krijg en de White Skull van het fantastische ‘Will Of The Strong’ tevoorschijn komt. Dezelfde Duitse band kan als inspiratiebron genoemd worden bij het volgende ‘Black Ship’. Het is echter pas halverwege de cd dat de band wat buiten de nieuw afgetekende comfortzone durft te stappen en dus weer herkenbaar wordt voor het dynamische zestal wat ze zijn. ‘Heavily Mental’ is trager, grootser en vooral gedurfder dan de eerste helft van het album, en ook Federica durft weer wat meer van haar strot te laten horen. Vocale hulp is er ineens op ‘Scary Quiet’, wat deels gezongen wordt door Chris Boltendahl van Grave Digger, die tevens de productie en mastering van het album op zich heeft genomen in zijn eigen studio in Keulen. Ook wenst White Skull ons alvast een onzalige kerst met ‘Jingle Hell’. “Merry merry christmas, wish you were in hell!”, geniaal in zijn flauwe eenvoud. Het is erg jammer dat White Skull al het beste tot het laatst heeft bewaard, want ook afsluiter ‘Weathering The Storm’ is zonder meer geweldig met zijn vocale duel en slepende magistrale muziek. Het is ook deze tweede helft van het album dat het geluid van de melodische metal geraakt wordt en de band doet denken aan acts als Stratovarius en Kamelot, terwijl ook de onvervalste heavy metal basis staat als een huis. Het is vooral door de wat minder sterke eerste helft van de cd dat dit album niet zo hoog scoort als zijn voorganger, waarop iedere track een juweeltje op zich is. Maar zelfs dan blijft er gewoon een gemiddeld hartstikke goed metal album over wat bewijst dat ook deze bijna 35 jaar oude band nog lang niet verroest is!