Is dit echt geen vergeten pareltje van ruim dertig jaar geleden? “Mozes Kriebel”, om met Koos Koets te spreken; “dit is helemaal te dope lekker, weet je wel?!” Denkbeeldige walmen van stoute sigaretten en waterstofprojecties in de nadagen van Love & Peace, kunnen zomaar opkomen in de gedachten. Wat vroege Thin Lizzy, een beetje Cream en Blue Cheer, met een scheut freaky acid zoals (de Ierse) Skid Row dat kon brengen; errug fijn! Bij vlagen meen ik bijna Gary Moore te horen.

Toch is dit echt het debuutalbum van een jonge Amerikaanse band die (pas) sinds 2015 muzikaal actief is. Net als “onze” jongens van DeWolff zijn deze mannen helemaal gek van muziek van ver voor hun tijd, gebruiken ze zoveel mogelijk instrumenten en apparatuur uit deze tijd en kun je de passie van de muzikanten bijna “proeven”. Op de eerder uitgebrachte demo staat naast het op dit album heruitgebrachte nummer ‘Verus Cultus’ trouwens nog een erg lekker nummer; ‘Witch Queen’; beide te beluisteren op de bandcamp site. Jammer dat ze deze laatste niet voor het album hebben geselecteerd, maar niet getreurd, er staat een achttal geweldig uitgevoerde en uitermate smakelijke retro-seventies-psychedelic-acid-rock nummers op deze plaat. Mocht er ooit nog een keer een Woodstock revisited komen, dan hoort deze band op het podium te staan!