Stiekem zijn we best trots op onze ‘ontdekking’ van Wheel toen het debuut ‘Moving Backwards’ uitkwam en deze huisvlijt van enkele Finnen en een uitgeweken Engelsman als revelatie geboekstaafd kon worden. De band biedt ons een beschouwende vorm van progressieve metal in de trant van bands als Tool, Coheed & Cambria en – vooral – Soen, ook een band die het heel goed doet. Drie jaar geleden kwam in 2021 ‘Resident Human’ uit dat de lijn doortrok met veel finesse.

Het harde werk van de band begint vruchten af te werpen, want nu het derde album ‘Charismatic Leaders’ uitkomt, toert de band als hoofdact in Australië en de Verenigde Staten. In Europa was dit al eerder het geval en album nummer drie komt uit bij het gerespecteerde InsideOut Music, een begrip bij progressieve rock fans. Wheel kondigt deze schijf aan als de hevigste worp uit zijn bestaan. Dat is ontstaan uit frustratie tijdens de pandemie en sluit naadloos aan bij het muzikale spectrum dat we al van hen kenden. Centraal staan de diepgaande teksten van zanger/gitarist James Lascelles, terwijl de band er heel geraffineerd instrumentale patronen om weeft. Dat gebeurt op een bijzonder welluidende, elegante manier.

Het is een wilde start met ‘Empire’, de single die al eerder vrijgegeven werd. De raggende gitaren en het stuwende, opgejaagde karakter van de song, worden wel gesublimeerd door de omfloerste zang. Er staan weer een flink aantal langere songs op ‘Charismatic Leaders’ en ‘Porcelain’ gaat met zijn zeven minuten al aardig die kant op. Uitwaaierende gitaren weerklinken, steeds vergezeld van een prominente bas (ook ingespeeld door Lascelles op dit album, maar voor de gitaarsolo’s is er nu Jussi Turunen). Op een stuwende basis klinkt de zang erg mooi en ja, zelfs een beetje breekbaar naar analogie met zijn titel. Elf minuten avontuur gegarandeerd tijdens ‘Submission’. Heftiger dan voorheen, inderdaad, met scheurende solo’s en rappe drums, maar na verloop van tijd is er toch een kalme passage. Even boeiend is ‘Saboteur’ waarin weer veel gebeurt op een stuwende achtergrond. Even weerklinkt cello aan het begin van ‘Disciple’ – één van de kortere songs – maar weldra neemt de bas en zang het over met vloeiende opbouw. De tokkelende gitaren van ‘Caught In The Afterglow’ gaan naadloos over in de zachtste track van dit album ‘The Freeze’. Meer dan tien minuten lang zeilen we vredig door prachtige zinsneden die meermaals herhaald worden en bijdragen tot toegankelijkheid. Dit is zo’n prachtig nummer dat woorden tekort schieten en dus gaan we meteen over naar de kernboodschap: aanschaffen die plaat als je enige affiniteit hebt met bovenvermelde bands of als je gewoon prima muziek wil leren kennen. Trouwens, Wheel is allerminst een kloon van de bands die ik vermeldde, ik plaats alleen een wegwijzer naar uitzonderlijk goede muziek die het verdient om nog een grotere fanschare te verzamelen. .