Watain hebben we leren kennen als behoorlijk rigoureuze black metal formatie met een sterk uitgewerkte visie. In 2013 was men rijp om de muzikale grenzen uit te breiden en dat gebeurde op verrukkelijke wijze op ‘The Wild Hunt’. Echter, vijf jaar later keerde men dan weer terug naar de meer ééndimensionale aanpak om flink door te rammen en niets te ontzien, getuige ‘Trident Wolf Eclipse’. Zo blijkt elk album wel een reactie op het vorige, maar zoals de titel al aangeeft, vinden we op ‘The Agony & Ecstasy Of Watain’ beide kanten van het muzikale spectrum van de eigenzinnige Zweedse occultisten.

In de eerste helft van het album zou je dit nog niet zeggen, want de snoeiharde, dominante black metal van ‘Ecstasies In Night Infinite’ spuit de boxen uit met blastbeats, gierende gitaren en in vitriool gedrenkte zang. Al even snel is ‘The Howling’, maar deze single heeft wel een refrein waarin de nodige epiek om de hoek komt loeren. Na deze twee granaten gaat het tempo wat omlaag. Het doet deugd om de verhalende knekelzang van Erik Danielsson te horen op de iets verheven klinkende muziek van ‘Serimosa’. De gitaarpatronen hebben zelfs een draai die ook in ‘Echoes’ van Pink Floyd voorkomt, maar dat is een persoonlijk, erg precies en minutieus klinkend detail. Dreigend blijft ‘Black Cunt’ op mediumtempo vervolgen, met strakke riffs en woester wordende zang. Na de hyperactieve overrompeling tijdens ‘Leper’s Grace’ blijkt ‘Not Sun Nor Man Nor God’ een ingetogen pianostuk om het tij te doen keren. Episch genoegen vloeit binnen tijdens het weergaloos opgebouwde ‘Before The Cataclysm’. In dit langere nummer beklijft Watain van begin tot einde, compleet met kalm intermezzo en zwevende gitaarsolo tussen de barbaarse furie. Zonder twijfel een hoogtepunt van extase.

Nog zo’n eersteklas song met meer nuances is ‘We Remain’. De vriendschap en band die al jaren bestaat tussen Watain en de bands The Devil’s Blood en In Solitude is hier vereeuwigd in een prachtige samenwerking. Natuurlijk is het verrassend om de volvette vrouwenzang van Farida Lemouchi (nu in Molasses) te horen, maar de overgang van haar duistere bijdrage naar de verhalende zang van Erik creëert een ware doom sfeer, iets wat nog versterkt wordt door het trage slepende timbre van deze track. De zang wordt later verkondigend, de muziek stuwend, om tot slot te bekoren met een erg mooie melodieuze gitaarsolo van Gottfrid Åhman (ex-In Solitude). Duidelijk behorend tot het extase gedeelte dus. Daarna resten ons nog twee snelle heftige tracks, al worden ze wel gesublimeerd door respectievelijk een gesproken stuk en een trager middenstuk. Het moge duidelijk zijn dat Watain op dit album de kunst om te werken met contrasten tot in de puntjes beheerst. Wanneer ze alle facetten van hun muzikale spectrum aan bod laten komen zijn ze op hun best en dat is hier het geval.