Wardruna: Virtual releaseshow ‘Kvitravn’
“Ook al is dit vanavond een releaseshow van het recente album ‘Kvitravn’, dat betekent allerminst dat de songs van het nieuwe album netjes op een rij één voor één gespeeld worden. Neen, Wardruna speelt een vijftal nieuwe songs, verspreid over een setlist van 13 songs. Mooi opgebouwd, een mix van oude en nieuwe nummers.”
Vera Matthijssens Ι 13 april 2021
Ook een jaar na onze laatste ‘echte’ show blijft het vreemd om een concert in isolatie op de computer te bekijken, maar elke band maakt er wel iets speciaals van en zo beschouwen we het toch nog als een uniek moment alsof we een dvd zouden bekijken. Zonder publiek echter, maar wel met een prachtig decor. Bovendien schept de aanwezigheid van Einar Selvik en zijn omringende muzikanten en zangeressen al zo’n aparte sfeer dat we geboeid volgen. Hij leidt heel dit concert als ware hij de hogepriester van het Noorden.
Ook al is dit vanavond een releaseshow van het recente album ‘Kvitravn’, dat betekent allerminst dat de songs van het nieuwe album netjes op een rij één voor één gespeeld worden. Neen, Wardruna speelt een vijftal nieuwe songs, verspreid over een setlist van 13 songs. Mooi opgebouwd, een mix van oude en nieuwe nummers. Het concert wordt voorafgegaan door een beknopte babbel tussen Einar Selvik en Alexander Milas, om orde op zaken te stellen en het laatste nieuws te melden. Alexander is diegene die ook de Q&A in goede banen leidde tijdens de luistersessie. De hoofdboodschap is nog steeds dat de natuur ons respect afdwingt, want de natuur is heilig. De performance vangt aan met het titelnummer van het nieuwe album ‘Kvitravn’ en dat is natuurlijk een erg beklijvende song die inmiddels erg vertrouwd klinkt. Naast heel wat organische percussie gebruikt de liveband ook authentieke snaarinstrumenten. In dit nummer speelt Eilif Gundersen op een lange hoorn die we van bij Negura Bunget indachtig ook maar tulnic zullen noemen. Einar Selvik staat in voor de gewichtige mannenzang en wordt geflankeerd door twee zangeressen waaronder natuurlijk ook Lindy Fay Hella. ‘Skugge’ (Shadow’) is een volgend nieuw nummer.
Sinds we de clip bekeken hebben en weten dat het gaat over een man die achtervolgd wordt door zijn schaduw, is dit ook al een vertrouwde song. De samenzang in dit nummer voert naar een climax, dan is er gejaagde opsommende zang met bombastische accenten van trommels. Maar de setlist bevat ook oudere songs, zoals ‘Solringen’ (van het tweede album) met veel percussie en weemoedig fluitspel van Eilif. En ‘Bjarkan’ van het eerste album met mondharp (de blonde John Stenersen) en etnische vrouwenzang. ‘Raido’ wordt mooi opgesmukt met harpachtige klanken en fluit.
Het feit dat vele songs een diep verlangen en verregaande weemoed uitstralen draagt bij aan de impact die ze uitoefenen op de luisteraar. Heerlijk om vervolgens te genieten van ‘Voluspa’, een persoonlijk hoogtepunt. De aankleding van dit concert is tot dan vrij sober, maar passend geweest, maar tijdens ‘Isa’ (Ice) baadt de band in blauw licht op eindeloze ijsvlakten. Veel etnische vrouwenzang tijdens deze kille ervaring en veel vioolklanken ter ondersteuning. ‘UruR’ is één van de molochs uit het derde album. Met zijn meer dan tien minuten lengte is er ruimte om naar een climax toe te spelen. Hoorns (geitenhoorns), allerlei percussie, allemaal handgemaakt uit de natuur, drums van hertenhuid die met oerstok beslagen worden… het is vanavond een grandioos feest. Tijd voor een nieuwe song in de vorm van ‘Grá’ en dan komt de wolf in beeld. Ook het langere, nieuwe ‘Vindavlarijod’ krijgt vanavond een eerste livedoop in die gedaante. Gewichtige zang, beklijvende samenzang en een cadans uit het woud trekt aan ons voorbij. ‘Rotlaust Tre Fell’ stookt het vuur nog wat op met gejaagde trend, ‘Fehu’ wordt eveneens mooi in beeld gebracht op een witte ondergrond.
De uitsmijter kan niet anders zijn dan ‘Helvegen’, de weg naar de hel, waarbij rustige vlammetjes fonkelen op een donkerbruin canvas. Deze ‘funeral song’ eindigt na een bloedmooie uitvoering met de stanza van Hávamál’ en dat betekent in mensentaal prachtige solozang van Einar Selvik. De stilte die volgt is oorverdovend en onder de indruk van dit schouwspel keren we vanuit het Hoge Noorden terug naar onze woonkamer waar de poes zich eens behaaglijk uitstrekt op de stoel naast mij. Hij leek dit ook wel te smaken…
Social media
