Wardruna, Kalandra, Lindy Fay Hella – Nordic Night Open Air Tour in OLT Rivierenhof, Antwerpen – 17 juli 2022
“Daar leerde ik ‘Echoes’ van Pink Floyd kennen! En nu was dit amfitheater een verzamelplek van Lagertha klonen met strakke vlechten in het blonde haar, de tijd van hun leven belevend in Noorse stijl, we zien oude hippies strompelen naar een zitplaats in het amfitheater en we zien de boekhouder van om de hoek afwachtend plaatsnemen. Allemaal erg ‘woke’ nu!””
We hadden best wat incubatietijd nodig om mee te gaan in de muziek van het Noordse Wardruna. Ze speelden etnische folkrock uit Noorwegen, met grote bewondering voor de Viking voorvaderen op authentieke – en veelal zelfgemaakte – instrumenten. Pas bij het aanschouwen van de Vikings serie werd duidelijk dat de soundtrack waar Einar Selvik bij betrokken was toch impact had.
29 juli 022 I Tekst & fotografie: Vera Matthijssens
Dit is de bekroning op al het werk dat ik de afgelopen jaren deed. Soms moet je geduld hebben. Het meest recente Wardruna album ‘Kvitravn’ werd begin 2020 rigoureus een jaar uitgesteld. In januari 2021 werd het dan toch op de heidenen afgevuurd. Daar ging een luistersessie aan vooraf waarbij mastermind Einar Selvik wat tekst en uitleg gaf. Daar ging een interview aan vooraf in januari 2021. En dan bekeken we in de duisternis van de vallende nacht de releaseparty on line (wegens ongoing covid-19). Eind maart 2021, met een spinnende poes naast mij. Onlangs kwam dit als ‘First Flight Of The Raven’ nog uit op verschillende formats, waaronder dvd. We hebben dit allemaal trouw besproken. Dit alles terwijl ik deze lente nog een klein kauwtje (kleine broertje van de raaf) gered had van de dood in een stedelijke omgeving.
De songs van Wardruna moeten groeien. Ik heb me met enig sceptisch genoegen doorheen hun videoclips en attitude geworsteld en het is heerlijk hoe straffe melodieën de tand des tijds toch doorstaan. Je mag er immers vanuit gaan dat de inspiratie van de Noor Einar Selvik van vroegere tijden komt. Vandaar zijn voorliefde voor zelfgemaakte instrumenten. Ik zei tegen mezelf: het is een gimmick, ik heb lang geleden gezworen er niet in te trappen, maar vanavond zetten we dit buikgevoel even terzijde.
Op 17 juli begeef ik mij dus naar het OLT Rivierenhof. Dat is een mooi park in Deurne, een deelgemeente van Antwerpen. Nadat ik enkele families van chassistische joden en andere wandelaars achter mij gelaten heb, snuif ik de zuivere boslucht op, passeer het duur ogende ‘kasteel’ vol vergane glorie en volg figuren die enige gelijkenissen met mij vertonen. Vreemd dat deze Nordic Night Open Air bij temperaturen van bijna 30° plaatsvindt. Onze herinneringen komen meteen opduiken in het achterhoofd. De laatste band die we er zagen was Ozric Tentacles (en springt er toch geen gast in mijn vizier met een Ozric Tentacles T-shirt zekers?). Maar voor mij is dit nog meer gewijde grond. In de jaren zeventig, toen ik een prille tiener was, waren er gratis concerten en Sorm Free 1974 woonde ik bij met plaatselijke bands zoals Damocles Blade, Stormy Monday en Clay. De vijver tussen band en publiek is blijkbaar drooggelegd, er rest alleen nog een stinkende put (ugh, vooruitgang? Vast veel virussen en bacteriën in aanmaak). Daar leerde ik ‘Echoes’ van Pink Floyd kennen! Hoe imponerend was dat voor een tiener? Men speelde dit tussen de bands door en mijn oren spitsten zich! Mijn leven was veranderd!
Hoe vreemd was het om nu het OLT te betreden. Veel regeltjes (out is out en glazen bijbetalen maar in een bak dumpen aan 3,2 euro voor 25cl bier, vermeld niet openluchttheater, maar het OLT of OLT Rivierenhof. Wat is er mis met openluchttheater in godsnaam?). Er is veel veranderd, maar anderzijds is er niet veel veranderd als ik de geitenwollensokkenband Kalandra als eerste te zien krijg. Het is nog allemaal aanwezig: dit zijn langharige hippies geboren in een later tijdperk en de fantastische omgeving geeft me ruimte om me in te leven in hun vrij stevige muziek die geheel in het plaatje past. Zij werden voorafgegaan door Lindy Fay Hella, die we simpelweg de muze van Wardruna noemen, omdat zij de zang deelt met Einar in Wardruna. Verheven zang en redelijk feeëriek hoorden we dit van op afstand. De support bands zijn dus een afspiegeling van de hoofdact.
Daar gaat het immers om. Terwijl de nacht valt en de natuurlijke omgeving ons meer en meer in de stemming brengt, betreedt Wardruna in vol ornaat het podium. Het publiek is erg divers. We zien Lagertha klonen voor ons met strakke vlechten in het blonde haar, de tijd van hun leven belevend in Noordse stijl, we zien oude hippies strompelen naar een zitplaats in het amfitheater en we zien de boekhouder van om de hoek afwachtend plaatsnemen. Veel arty-farty jeugd ook, dat heb je nu eenmaal in Antwerpen en ze willen er allemaal bijhoren. Het ‘woke’ gevoel dringt zich op. Waar ben ik mee bezig???
Neemt niet weg dat Wardruna beklijvend was. Gewoon zelfbewust van het eigen kunnen presenteerden ze een liveset waar we van snoepten. Wat denk je om in te zetten met de titeltrack van ‘Kvitravn’, het recente album, gevolgd door het al even nieuwe ‘Skugge’? ‘Solringen’ heb ik meteen daarna gaan zien als videoclip. Het is inspirerend en het leuke is dat de veelkoppige band ook veel songs uit de ‘Runaljod trilogie’ speelde, anders dan bij de livestream voor het recente album. ‘Lifjaberg’ komt dreigend aangestormd met percussie en zang. Uiteindelijk is het welbekende hitmonster ‘Helvegen’ toch wel het hoogtepunt. Daar heeft men geschiedenis mee geschreven. Wanneer de band het podium verlaat, geeft men nog alle ruimte aan Einar Selvik om een gestripte versie van ‘Voluspa’ te brengen. Dat is beklijvend! Op mijn wandeling doorheen het park naar het openbaar vervoer (dat kwam niet, ik heb Luc met de auto opgebeld) ontmoet ik een Marokkaanse medeburger die me de weg uit het park aanwijst en het toch wel ‘indrukwekkend, speciaal en apart’ vond. Er is nog hoop (en wook).
Social media