Het Amerikaanse W.A.I.T. bracht deze maand zijn debuut uit, maar de ervaring aan boord is om steil van achterover te slaan. De band is opgericht door ex-Cynic zanger en gitarist Max Phelps, die diezelfde rol had in Death To All, en daarmee de schoenen te vullen had van Chuck Schuldiner, Death. En hij heeft ook nog ervaring met de prog death band Obscura en zijn eigen band Exist. Voor deze band is hij alleen de zanger, de gitaar is voor Charlie Eron, naast bassist Alex Weber (die bandmaat is van Phelps in Exist en Defeated Sanity). Op drums vinden we Anup Sasstry, die op zijn beurt weer onderdeel uit maakt van de solo band van Jeff Loomis en speelde bij Intervals, Monumentse en Skyharbor. Als je nu nóg niet rechtop in je stoel zit, haak dan maar helemaal af. Een grotere garantie voor technisch interessante, progressieve death metal kun je bijna niet vooraf krijgen.

En die belofte wordt meer dan waargemaakt. Met uiterste lichtvoetigheid speelt de band death metal zoals het zomaar eens had kunnen klinken als Death nog bestond. Dat is nogal een statement, maar ik stel het me echt zo voor. De poliritmiek, de melodieuze gedragenheid, zelfs de eersteklas schreeuwgerichte zang van Phelps, dat zijn allemaal elementen van de richting die Schuldiner opging, ofschoon hij waarschijnlijk wel iets klassieker bij de pure metal spirit zou zijn gebleven, zei hij in een lelijk geformuleerde zin. Het zijn maar drie liedjes, maar je hebt wel de indruk dat de mannen in staat geacht morgen worden om een plaat af leveren waarin ze een combinatie van veelzijdigheid en creativiteit kunnen neerzetten, waarbij manifestatie van individuele kwaliteiten hand in had gaan met de functionaliteit van de liedjes. Hou dit in de gaten als je van prog death houdt.