Al sinds hun ontstaan in 2015 ging het voor Wage War snel vooruit. Ze tekenden bij Fearless Records (gespecialiseerd in punk en metalcore), A Day To Remember zanger Jeremy McKinnon werd de producer en hun eerste album ‘Blueprints’ werd al snel overal goed onthaald. De band toerde enkele jaren stevig en ook Europa werd hierbij bezocht. Tijd dus voor de opvolger en dat werd ‘Pressure’. Niet alleen een woord waar heel wat jonge volwassen tegenwoordig met de maken hebben, maar ook een band die met hun tweede album afkomt. Blijft het bij een eendagsvlieg of bewijzen ze zichzelf? Wage War mag hierbij gerust tot de tweede groep gerekend worden.

Deze maal stond Drew Fulk van onder andere Motionless in White, Lil Peep en IDKHOW achter de productionele knoppen. Kenners weten dus al waar het album min of meer naartoe gaat: luistervriendelijke metalcore waar furieuze uithalen gretig afgewisseld worden met zachtere stukken en heel wat invloeden uit popmuziek. Opener ‘Who I Am’ mept er al direct stevig tegenaan. Harde riffs, mokerslagen op het drumstel en schreeuwende zang vestigen de aandacht op zich. Die brulpartijen worden naderhand afgewisseld met meer heldere zangstukken. Opvolger ‘Prison’ gaat wat dezelfde richting uit en in de refreinen hoor je nu al wat polyfone zangpartijen. Met het catchy ‘Grave’ en het tegen extreme metal aanleunende ‘Ghost’ is het eerste deel van het album duidelijk het steviger deel. Dan komt er wat een omschakeling met meer popachtige nummers en de eerder emotionele ballad ‘Hurt’. Gelukkig gaat dan terug wat meer de steviger kant op. Er passeren zelfs stukken djent. Enkel afsluiter ‘Will We Ever Learn’ klinkt terug wat emotioneler. Met naar het einde toe nog eventjes een laatste djent uithaal. Metalcore blijft hier duidelijk een vloeiende mix tussen agressie en emotie, maar het is duidelijk dat Wage War toch bij de betere metalcore bands hoort die deze aardbol ondertussen rijk is.