De band die het festival opent op de Louder stage is heavy metal formatie Crystal Viper. De Poolse band kan al op vele duizenden toeschouwers rekenen, de ene helft nog half slapend en de andere helft al half bezopen. Ik zie weinig echte fans vooraan, maar het enthousiasme van het publiek is er niet minder om, al is het alleen maar om het nu echt starten van Wacken Open Air. De kleine frontvrouw Martha Gabriel speelt tegenwoordig ook de bas live, een instrument wat de helft van haar omvang heeft en dat is wel een enigszins komisch zicht. Het geluid verwaait wel heel erg, en door de veel te hard afgestelde basdrums is het lastig om de nummers überhaupt te herkennen. Gelukkig wordt dit tegen het eind wat beter en speelt de band hun klassiekertjes zoals ‘Metal Union’. Deze band mag zonder meer onder de noemer doorzetters geschaard worden: Ondanks dat Arch Enemy manager/eindbaas-trut Angela Gossow in 2018 heeft geprobeerd de band middels een fake news campagne helemaal kapot te maken, staan ze er nog steeds!

Tijd voor de lunch, en dat gaan we halen in de “Wackinger Village”. Dit is een apart deel op het Wacken terrein wat ik altijd “Castlefest op Wacken” noem. Vele medieval en fantasy dingen te doen, zien en beleven, en uiteraard de foodstandjes die wat originelers aanbieden dan een zak friet of een bratwurst. Tijdens de lunch staan te kijken naar de Wackinger Stage, waar de Kroatische formatie Metalklappa coverversies van Iron Maiden ten gehore brengt. Nu ben ik mordicus tegen het plaatsen van cover bands op dit soort grote festivals, maar die vuistregel kent wat uitzonderingen waar je er verder in dit verslag meer van gaat tegenkomen. De nummers volledig uitkleden en ze a capella brengen is de eerste van die uitzonderingen. Een soort Van Canto dus, maar dan echt 100% a capella, erg leuk gedaan. Net wanneer we weglopen schakelt de groep trouwens over naar een System of a Down cover.

Terug bij de Louder stage begint Girlschool aan hun set. Hoewel ze intussen hun naam beter kunnen wijzigen in Grandmaschool, rocken ze nog altijd als een (hang)tiet. Veel van wat de dames spelen is uit hun 80’s repertoire, nummers als ‘Guilty As Sin’ die lekker mee te brullen zijn. Muzikaal technische hoogstandjes hoef je hier niet te verwachten, maar lekker opzwepend is het allemaal wel. Ook het geluid is stukken beter dan bij Crystal Viper, bij een gevoelstemperatuur van standje seventh hell draaien blijkbaar ook de technici warm.

Op één van de infield-hoofdpodia is het vervolgens de beurt aan The Darkness. Deze band werd in mijn tienerjaren nogal eens gedraaid in “mijn” stamkroeg, de Bar American te Middelburg. Als ik deze verlopen fossielen bekijk is dat nogal een zorgelijk feit. In diezelfde kroeg werden er ook al bands gedraaid toen ik nog vloeibaar was, en zelfs die bands lopen er tegenwoordig frisser bij dan dit. De show komt voor geen meter op gang, de zanger die ooit bekend was om zijn hoge nootjes klinkt nu als een verzopen kat, en de hele band zou misschien eens een keertje kunnen repeteren. Daarbij kan vooral meneer zanger misschien eens een paar stapjes egoboost inleveren, zou de show ten goede kunnen komen. Afsluiter ‘I Believe in a Thing Called Love’ was leuk in herkenbaarheid, maar voor de rest was dit een aanfluiting.