Vulture Industries uit Noorwegen is een band die door diverse processen is gegaan, alvorens te zijn waar ze nu zijn. Hun sound kan omschreven worden als post-black-metal-progressive doom of gewoon als toffe muziek. Zowel de instrumentatie als de zang gaan vaak alle kanten op, zonder de song uit het zicht te verliezen. Er gebeurt veel in de songs, met een diversiteit aan instrumenten die eigenlijk niet thuis horen in metal, zoals een cello. Hoewel de band vier langspelers heeft uitgebracht, is er nu ter ere van de elfde verjaardag van hun tweede album ‘The Malefactor’s Bloody Register’ een vinyl versie uitgebracht. Dat heeft nog enige voeten in aarde gehad, want de mastering van de originele tapes ging niet helemaal goed en de nieuwe versie klonk nog slechter als het origineel. Terug dus naar de studio, nog een keer doen en nu is er dan eindelijk de vinyl versie, voor iedereen te koop. Wel grappig dat ik die vinyl versie recenseer aan de hand van een digitale download, maar goed.

In het progressieve genre is Vulture Industries een must voor de liefhebber. Ze hebben evenveel Leprous, Opeth en Soen in zich als My Dying Bride. Met name zanger Bjornar Erevik Nielsen is een krachtpatser en trekt veel van de aandacht naar zich toe met zijn verhalende zang. Een soort King Diamond, maar dan vele octaven lager. Op het album staat werkelijk geen slecht nummer en tekstueel is het ook nog eens interessant, want het album handelt over ‘crime and punishment’, bekeken vanuit het oogpunt van de dader als ook het slachtoffer. Het is geen album dat makkelijk in één keer te verteren is, maar het herbergt zoveel interessante passages in zich dat het ook moeilijk is om halverwege even te stoppen. Als je de kans krijgt schaf dan deze vinylen versie aan, want ook het artwork is de moeite waard om op dit formaat te bekijken. Een aanrader dus.