Sinds mijn kennismaking met Vokonis middels hun voorgaande album ‘Grasping Time’ uit 2019, heb ik een zwak voor hun schrijverstalent en manier van arrangeren. En dat terwijl de muziek van dit gezelschap niet direct tot een (sub)genre behoord waarvan ik heel veel verzamel en helemaal gek van ben. Met een vakkundigheid en creativiteit die in eerste aanleg aan prog rock doet denken, werken deze mannen aan een veel donkerder muzikaal palet, die meer de doom kant op gaat. Deze doom gerichte kant is ook ooit de basis van de muziek van Vokonis geweest, maar de mannen zijn in de loop der tijd steeds meer prog elementen gaan toevoegen. Dat -op het randje-werk samen met zeer verrassende, creatieve, bijna jazz elementen in een heel donker jasje, kan in dit geval mijn nieuwsgierigheid, aandacht en waardering zeker voor zich winnen, helemaal omdat het nergens gekunsteld klinkt. Op een of andere manier kan dit drietal hun bijzondere mix heel overtuigend brengen. Voor de fans van het eerste uur zijn nog steeds de basis ingrediënten aanwezig zoals bij de heavy opener ‘Rebellion’, maar wanneer je luistert naar de lang uitgesponnen werken als titelnummer ‘Odyssey’ en vooral afsluiter ‘Through The Depths’, dan moet je toch wel toegeven dat ze in hun enigszins gedurfde ontwikkeling enorm gegroeid zijn. Een bijzonder album dat misschien niet voor een heel groot publiek weggelegd is, maar zeker op veel waardering van de liefhebbers mag rekenen.