Soms weet een band met een album een wereld te creëren en Vokonis doet dat met hun derde langspeler ‘Grasping Time’. Het is een avontuurlijke plaat geworden die uitnodigt om, al dan niet beneveld, onderuit te zakken en elke noot die gespeeld wordt op te zuigen als een spons. Vervolgens komt de luisteraar terecht in een stormachtig maar veilig aanvoelend heiligdom.

Tijdens het eerste nummer, ‘Antler Queen’, komt gelijk de nieuwgevonden veelzijdigheid en creativiteit van deze band tevoorschijn. Nieuwgevonden omdat ze een aantal dingen anders doen dan voorheen. Bijvoorbeeld de vocale harmonieën, die vallen op omdat ze goed zijn. De stemmen zingen regelmatig tegen elkaar in waardoor er een etherische vorm van dissonantie ontstaat. Het is een stevige track met een dynamiek die enigszins lijkt geïnspireerd door bijvoorbeeld Baroness – een solide achtergrond waarop de gitaar helder en melodisch schittert, maar niet zo dat het al het andere overstemt.

Het fijne gevoel dat Vokonis geeft met hun mix aan verschillende stijlen eindigt niet na ‘Antler Queen’ en moddervette stoner melodieën worden afgewisseld met atmosferische, bijna psychedelische stukken. De nummers gaan nooit in een rechte lijn van A naar Z, maar via sierlijke bochten en onverwachte wendingen. Dit en de ideale opbouw (van de nummers) die dit album kent zorgen ervoor dat het voelt alsof je van de eerste seconde bij de hand genomen wordt en door een magische, soms wat onheilspellende wereld wordt geleid totdat je de laatste noten van ‘Fading Lights’ voelt wegebben. ‘Grasping Time’ is een diepgaand album waar ik naar wil blijven luisteren.