Het is pas januari maar de eerste potentiële kandidaat voor de nummer 1 positie van mijn jaarlijst van 2022 heeft zich al aangediend: ‘Synchro Anarchy’, het nieuwe album van Voïvod.

De band maakt sinds het vorige album ‘The Wake’ (2018) een soort wedergeboorte door waar je ‘U’ tegen kunt zeggen. Met de twee nieuwe vaste krachten Chewy (gitaar) en Rocky (bas) heeft het Canadese kwartet een stabiele bezetting gevonden die enerzijds eer kan doen aan het rijke verleden van de band maar zeker ook (mede door de kwaliteiten van Chewy op het compositorische vlak) een solide basis legt voor de toekomst.

Resultaat is een album dat tegelijk doet denken aan albums die met Piggy (gitaar, overleden in 2005) werden gemaakt maar tevens, wel zo belangrijk voor een band als Voïvod, vernieuwend zijn tot op zekere hoogte. Immers, de groep draagt al sinds jaar en dag het stempel ‘Avant Garde Metal’ op het voorhoofd.

‘Synchro Anarchy’ begint gevoelsmatig waar ‘The Wake’ ophield. Opener ‘Paranormalium’ had zo op ‘The Wake’ kunnen staan en is in mijn ogen (oren eigenlijk) één van de beste tracks van het album. Wat een power, wat een honger, wat een energie knalt er uit je speakers. Dat zanger Snake nog zo geweldig bij stem is na al die jaren mag een godswonder heten.

De productie ontzettend open, waardoor spel van de muzikanten erg goed te volgen is. Het basgeluid van Rocky staat lekker voor in de mix zodat zijn melodische spel niet ondersneeuwt. Zijn samenspel met “Mr. Voïvod” Away (drums, ook deze keer is het artwork van het album van zijn hand) zit erg strak in elkaar. De nummers zitten als altijd vol gestopt met tegendraadse, hoog op de hals gespeelde gitaarritmes, tempowisselingen en onwijs pompend bas- en drumwerk.

Extra aandacht is er deze keer geweest voor de achtergrondzang. Op verschillende tracks is gebruik gemaakt van meerstemmige, gelaagde koortjes (veelal hoor je hier een aantal keer Snake). Het titelnummer ‘Synchro Anarchy’ is hier een goed voorbeeld van. Het geeft het album een sound die iets prettiger in het gehoor ligt als zijn voorganger. Je zou het kunnen vergelijken met de progressie in geluid tussen de ‘Nothingface’ en ‘Angel Rat’ albums uit 1989 en 1991.

De band maakt ook een geintje op het album, het intro van ‘Holographic Thinking’ is namelijk één op één gepikt van ‘Children of the Grave’ van Black Sabbath. Het ligt er echter zó dik bovenop dat dit wel een grapje moet zijn. Na afsluiter ‘Memory Failure’ wil ik eigenlijk maar één ding: het album direct opnieuw opzetten. Dat zeg genoeg, denk ik. They did it again! Wat een plaat!