De wereld staat al een tijdje stil. De horeca is gesloten. Concerten en festivals zijn een vage herinnering. Het leven vindt vooral in en om huis plaats. Zo lang deze bizarre periode voortduurt, is de behoefte aan goede platen wellicht groter dan ooit. Gelukkig heeft Void ons met dit derde album een grote stapel huiswerk gegeven.

Gitarist en bandleider Matt Jarman loog niet toen hij tijdens het vorige interview met LoM vertelde dat de nieuwe plaat een ambitieus conceptalbum zou worden. De titel van de plaat verraadt al dat Void zich zwaar liet inspireren door ‘The Hollow Men’ van T.S. Elliot, een gedicht dat van grote invloed was op, en deels geciteerd wordt in, de film Apocalypse Now. Vrolijke, lichte kost dus, die prima past bij de waanzin van 20/21. Het album sluit daarmee echter niet alleen thematisch naadloos aan op de gemoedstoestand van de thuisblijvende extreme metalhead, maar biedt tevens meer dan genoeg muzikale munitie om het luisterend oor een lichte burnout te bezorgen.

Dat is op zich niet zo gek; een enkeling zal wellicht weten dat Jarman dienst deed als live gitarist van Dødheimsgard tijdens een van hun Britse shows. Meer mensen zullen wellicht de naam van voormalig zanger Mat McNerney kennen, die, precies, enige tijd de zanger was van Dødheimsgard. Het zal dan ook geen verrassing zijn dat Void zich van oudsher zwaar heeft laten inspireren door ‘666 International’ en ‘Satanic Art’, maar van een kopie of slap aftreksel is hier geenszins sprake. Sterker nog, op ‘The Hollow Man’ horen we een veelzijdiger en experimenteler Void dan ooit. Er komen absoluut (meesterlijke) riffs voorbij die doen denken aan iets als ‘Traces Of Reality’ en de basis blijft een gezonde pot experimentele black metal, maar dat weerhoudt de Britten er niet van om intussen aan alle zijden met piepende banden door de bocht te vliegen. Psychedelische, progressieve fusionpassages? Natuurlijk! Breakbeats? Doen we er ook nog even bij! Strijkorkestje? Waarom ook niet? Dat alles vereist een aanzienlijke instrumentbeheersing, maar dat is voor Void geen probleem. De vocalen doen niet onder voor al deze muzikale veelzijdigheid, want men varieert met gemak tussen theatraal, bizar en volslagen waanzinnig.

De Noorse invloeden zijn duidelijk aanwezig, maar tegelijkertijd klinkt ‘The Hollow Man’ Britser dan ooit. De apocalyptische sferen doen denken aan de gloriedagen van The Axis Of Perdition en soms doemen dissonante passages aan die associaties met Akercocke oproepen. Maar goed, dit album is zo bizar en experimenteel dat zelfs een naam als Igorrr opdoemt, met dien verstande dat Void  veel coherenter, donkerder en diepgaander klinkt. Het moge duidelijk zijn: ‘The Hollow Man’ is bepaald geen eenvoudig album. Er gebeurt zodanig veel in slechts 38 minuten dat het een groot aantal luisterbeurten vergt om de plaat te doorgronden, maar dat maakt het alleen maar meer de moeite waard.