Voices Of Ruin – Paths Of Immortality
M-Theory Audio
Release datum: 15 mei 2020
“Naast de zang ligt de nadruk in de mix op de drums van Lonnie van Horn, die ten faveure van de gitaren (iets te ver) op de voorgrond staan. Dat is dan weer allemaal de schuld van producer Logan Mader, die na zijn carrière als leadgitarist bij Machine Head en Soulfly een bestaan als producent aan het opbouwen is.”
Erik Boter I 06 mei 2020
‘Paths of Immortality’ is het derde album van de in Anaheim, Californië residerende death metal band Voices of Ruin. Het is het eerste album voor M-Theory nadat de eerste twee in eigen beheer werden gereleased. De harde kern van de groep bestaat uit de gebroeders Dave (zang) en Tom (gitaar) Barett. De muzikale stijl van Voices of Ruin zit ergens tussen heavy metal en death metal in. De death variant vooral vanwege het stemgeluid van zanger Dave Barett; muzikaal zit de groep tegen het hardere werk van een band als Megadeth aan te schurken.
Het album start met een rustig intro genaamd ‘Other Side’ en start pas met ‘Carved Out’ echt uit de blokken. Het is een harde, snelle, technische maar ook melodieuze track. Naast de zang ligt de nadruk in de mix op de drums van Lonnie van Horn, die ten faveure van de gitaren (iets te ver) op de voorgrond staan. Dat is dan weer allemaal de schuld van producer Logan Mader, die na zijn carrière als leadgitarist bij Machine Head en Soulfly een bestaan als producent aan het opbouwen is. De productie is overigens verder kraakhelder te noemen wat het technische karakter van het hakkende gitaarspel absoluut ten goede komt. Het grootste gedeelte van de nummers kent eenzelfde tempo; voorts kan Dave maar op één manier zingen danwel grommen. Dat kan metaalmoeheid van de oren tot gevolg hebben bij het luisteren naar dit album. De band probeert wel de nodige variatie in de nummers zelf in te bouwen door geregeld een afwijkend intro te gebruiken (goed te horen op het titelnummer bijvoorbeeld). Gelukkig heeft men met ‘Into the Aether’ een track toegevoegd die afwijkt van de rest; het is een instrumentaal nummer waardoor je als luisteraar even kunt bijkomen van het geschreeuw in je oren. Daarnaast heeft het een tempo dat beduidend lager ligt. De vreemde eend in de bijt dus, iets wat dit album echt nodig heeft. De schitterende cover is van Pär Olofsson, de man die voor veel artwork in het genre verantwoordelijk is (o.a. Exodus, Immortal en Cult of Luna). Absoluut een luisterbeurt waard.