Sinds het debuut ‘To Bathe from the Throat of Cowardice’ uit 2019 behoort het Amerikaanse Vitriol tot het lijstje van de meer extremere death metalbands. Zeker wat snelheid betreft. Denk dan gerust aan genregenoten als Nile, Hate Eternal, Anaal Nathrakh en Hideous Divinity. De drijvende kracht achter Vitriol is nog steeds het duo Adam Roethlisberger (bas en zang) en Kyle Rasmussen (zang en gitarist). Nieuw in de band sinds 2023 zijn drummer Matt Kilner en tweede gitarist Daniel Martinez. Aan snelheid werd alvast niet ingeboet want drummer Matt is zowat het equivalent van een moderne drummachine. Het eerste nummer (en direct ook langste) ‘Shame and its Afterbirth’ bevat ook een soort van intro die bestaat uit zachte maar raadselachtige gitaarlijnen waarna het viertal zich laat horen in al hun grootsheid. Ondanks de verbluffende snelheden, blijft de totaliteit natuurlijk klinken. Kyle slaagt er zelfs in om zijn – trouwens fantastische – gruntzang een gevoel van emoties te laten weerklinken. Uiteraard is het death metal en vrolijk word je er niet van. Het zijn vooral pijn en haat die de bovenhand nemen. In het volgende ‘The Flowers of Sadism’ gaat Kyle trouwens nog eens extra op verkenning naar de extremere grenzen van wat een mens kan voortbrengen in het bijna onmenselijke schreeuwen. Op ‘Nursing from the Mother Wound’ is duidelijk dat Vitriol meer dan alleen maar ramt en beukt door in alle intensiteit ook aandacht te schenken aan melodie en de opbouw. Halverwege het album krijg je met ‘Survival’s Careening Inertia’ een compleet muzikaal opus te horen dat melodieus begint maar steeds maar meer rondkolkt om te eindigen in een compleet inferno. Hier en daar wordt subliem een koortje aan toegevoegd waardoor het geheel nog een episch element bijkrijgt. Hoewel de eerste helft van het album al behoorlijk pittig overkomt, wordt er op de tweede helft nog wat gas bijgegeven. ‘Weaponized Loss’ is het zoveelste bewijs dat twee zangers toch een meerwaarde beiden en waarin grunts, screams en stukken bodemloze putjesgrunt voor heel wat mooie afwisseling zorgen. De uitstekende afsluiter ‘He Will Fight Savagely’ bewijst nog maar eens wat deze toch wel opmerkelijke band presteert met een geheel eigen stijl. Met ‘Suffer & Become’ hebben ze niet alleen hun status van weleer bewijzen maar ook laten horen dat ze nog steeds ruimte hebben om nog straffer voor de dag te komen.